Judith Herzberg

Een persoonlijke houding tegenover de realiteit is wat ze in haar poëzie uitdrukt, al sinds haar debuut in 1964, dat direct herdruk na herdruk kreeg,

Herzberg beheerst de kunst om dingen die anderen niets bijzonders vinden – een auto, bestek, een muis, een postcode – in haar woorden een hartverscheurende dans te laten opvoeren. She begint het liefst met iets alledaags, een cliché waaraan ze vervolgens een schrijnende twist aan geeft. De nonchalante, levendige en melodieuze toon waarin de gapende afgrond is verpakt is Herbzergs specialiteit. Het geliefde en gehate liedje, zingen terwijl er niets te zingen valt – dat is belangrijk voor Herzberg. Angst wordt niet benoemd maar die heeft zich om zichzelf gevormd en is op die manier tastbaar geworden.

Herzberg schrijft ook voor theater en films en in haar poëzie is die invloed duidelijk te herkennen in haar sterke portretten van karakters en menselijke relaties. Maar Herzberg bespeelt een enorme variëteit aan registers: haar poëzie bevat oneliners, dramatische monologen, liefdesgedichten, woordenstudies, narratieve gedichten, dialogen . . . en allerlei vermengen van die verschillende vormen.

In 1997 ontving Judith Herzberg de P.C. Hooftprijs en in 2018 de Prijs der Nederlandse Letteren.
Tussen 1973 tot en met 2019 was Judith Herzberg 11 maal te gast op het Poetry International Festival, ook maakte ze jarenlang deel uit van The Poetry International Advisery Board.