One day I will . . .

“One day I will . . . ”
but she put her hand over his mouth.
“You don\'t even know what I want to say!”
he cried, in a smothered voice.
“No,” she said.
The room wept,
the windows shed bitter tears
and the floor sobbed.
The walls lamented quietly
and the bed wished itself dead, worm-eaten, in a basement,
all in pieces.
But the sun came up
and she took her hand from his mouth,
for he no longer knew
that he would leave, just like that, under false pretences,
one morning,
when it was still dark.

Op een dag zal ik . . .

“Op een dag zal ik . . . ”
maar zij legde haar hand op zijn mond.
“Je weet niet eens wat ik wil zeggen!”
riep hij, met gesmoorde stem.
“Nee,” zei zij.
De kamer weende,
de ramen schreiden bittere tranen
en de vloer snikte.
De muren klaagden stil hun leed
en het bed wenste dat het dood was, vermolmd, in een kelder,
in stukken uiteen.
Maar de zon kwam op
en zij nam haar hand van zijn mond,
want hij wist niet meer
dat hij zou weggaan, zomaar, onder valse voorwendselen,
op een ochtend,
in het donker nog.