GUNSHOT

PISTOOLSCHOT

Ons land is het toneel.
    Als soldaten de stad binnenmarcheren, worden samenscholingen officieel verboden. Maar
vandaag drommen buren samen rond de pianomuziek van Sonya’s en Alfonso’s poppenkast
op het Grote Plein. Sommigen van ons zijn in bomen geklommen, anderen verstoppen zich
achter bankjes en telefoonpalen.
   Als Petya, de dove jongen op de eerste rij, niest, zakt de sergeant-pop krijsend ineen. Hij
komt weer overeind, snuift, zwaait met zijn vuist naar het lachende publiek.
   Een legerjeep zwenkt het plein op, braakt zijn eigen Sergeant uit.
   Onmiddellijk verspreiden!
   Onmiddellijk verspreiden! papegaait de pop met een houten falsetstem.
   Iedereen verstart, behalve Petya, die blijft giechelen. Iemand legt een hand over zijn mond. De Sergeant draait zich naar de jongen, heft zijn vinger.
   Jij!
   Jij! de pop heft een vinger.
   Sonya kijkt naar haar pop, de pop kijkt naar de Sergeant, de Sergeant kijkt naar Sonya en Alfonso, maar de rest van ons kijkt hoe Petya naar achteren leunt, al het spuug in zijn keel verzamelt en het afvuurt op de Sergeant.

 
  Het geluid dat we niet horen doet de meeuwen opvliegen van het water.

GUNSHOT

            Our country is the stage.
                       When soldiers march into town, public assemblies are officially
            prohibited. But today, neighbors flock to the piano music from Sonya and
            Alfonso’s puppet show in Central Square. Some of us have climbed up into
            trees, others hide behind benches and telegraph poles.
                        When Petya, the deaf boy in the front row, sneezes, the sergeant puppet
            collapses, shrieking. He stands up again, snorts, shakes his fist at the laughing
            audience.
                         An army jeep swerves into the square, disgorging its own Sergeant.
                         Disperse immediately!
                         Disperse immediately! the puppet mimics in a wooden falsetto.
                         Everyone freezes except Petya, who keeps giggling. Someone claps
             a hand over his mouth. The Sergeant turns toward the boy, raising his finger.
                         You!
                         You! the puppet raises a finger.
                         Sonya watches her puppet, the puppet watches the Sergeant, the
             Sergeant watches Sonya and Alfonso, but the rest of us watch Petya lean back,
             gather all the spit in his throat, and launch it at the Sergeant.

                         The sound we do not hear lifts the gulls off the water.