AS SOLDIERS MARCH, ALFONSO COVERS THE BOY’S FACE WITH A NEWSPAPER

TERWIJL SOLDATEN MARCHEREN, BEDEKT ALFONSO HET GEZICHT VAN DE JONGEN MET EEN KRANT

Veertien mensen, de meesten van ons vreemden,
zien Sonya bij Petya knielen 

die midden op straat is neergeschoten.
Ze raapt zijn bril op die schittert als twee munten, balanceert hem op zijn neus. 

Aanschouw dit moment
– hoe het stuiptrekt – 

Sneeuw valt en de honden rennen als dokters door de straten. 

Veertien van ons kijken toe:
Sonya kust zijn voorhoofd – haar schreeuw 

een opengereten gat in de lucht die de parkbankjes, portieklichten doet glinsteren.
We zien in Sonya’s open mond

de naaktheid
van een hele natie. 

Ze gaat languit liggen
naast de kleine soezende sneeuwman midden op straat. 

Dikbuikig maakt het land zich uit de voeten. 

AS SOLDIERS MARCH, ALFONSO COVERS THE BOY’S FACE WITH A NEWSPAPER

Fourteen people, most of us strangers,
watch Sonya kneel by Petya

shot in the middle of the street.
She picks up his spectacles shining like two coins, balances them on his nose.

Observe this moment
—how it convulses— 

Snow falls and the dogs run into the streets like medics. 

Fourteen of us watch:
Sonya kisses his forehead—her shout a hole 

torn in the sky, it shimmers the park benches, porchlights.
We see in Sonya’s open mouth 

the nakedness
of a whole nation. 

She stretches out
beside the little snowman napping in the middle of the street. 

As picking up its belly the country runs.