The room of darkness

I am from darkness, my
homeland is an aging butterfly,
my prayers are the desert


I wash in rain’s spit.
In my prayers the sun
dances tip-toe.

*

My god on the brink of a death.
He the echo’s infraviolet.
He is a storm
that loves to talk.

*

I was born with a genetic defect,
one of twins: I
and solitude.
I shall gift you all a sad heart,
a burst eye, a foot
with twenty toes
and other limbs left me
by Time, my friend.

*

My father budded between sheets
of pouring rain, between
two moments of silence
from the widowed sky.

When I accepted him as a father
he made me paper angels
that I can beat easy
at hide-and-seek.

*

My father was the first volcano on earth
and our balcony the axis of the swirling rain
at the beginning of a feast day.
Our balcony was a rowboat of tears
sometimes sunk in childish clamour.
Our balcony: a life that left the city
and settled in a tub of imagination
…
…
In our new home
there is no balcony.

*

I saw new accessories
worn by the earth
and I saw houses shed their doors
to disassociate themselves
from loved ones parting.

*

I saw cities abandon their inhabitants,
the train lines creaking
on their back
and weeping the river to bid farewell.

*

I feel blood vagrant
in my veins.
I feel washrooms playing cards
atop my lighthouse head.

*

Words need someone
to scrub them with soap,
need looser clothes
and a stranger who won’t demand they smile.

*

In light
I see the darkness
I see my god
I see time
I see you
…
…
but I don’t see me.

Kamer van duisternis

Van duisternis ben ik
mijn vaderland is een oude vlinder
mijn gebeden, de woestijn.

Ik was me in spuug van regen
in mijn gebeden danst de zon
op de toppen van haar tenen.

*

Mijn god staat op de rand van dood
hij is de echo van ultraviolet
hij is de storm die houdt van kletsen.

*

Ik ben misvormd geboren
een van een tweeling:
de eenzaamheid en ik.

ik zal jullie een triest hart geven,
een blauw oog,
een voet met twintig tenen,
en andere ledematen
door mijn vriend de tijd achtergelaten

*

Mijn vader ontsproot uit verspilde regenbuien
tussen twee momenten van stilte
uit de hemel die weduwe werd

toen ik hem als vader accepteerde
maakte hij engelen van papier voor me
ik versla ze gemakkelijk
met verstoppertje.

*

mijn vader was de eerste vulkaan op aarde
en ons balkon het middelpunt van regenbuien,
aan het begin van een feestdag
ons balkon een roeiboot van tranen
die soms verdrinkt in het geraas van de kinderen
ons balkon is een leven dat de stad heeft verlaten
en in een bassin van verbeelding is gaan wonen
…
…
ons nieuwe huis
heeft geen balkon.

*

Ik zag nieuwe accessoires
gedragen door de aarde
ik zag huizen hun deuren verlaten
om niet betrokken te raken
bij het afscheid van geliefden.

*

Ik zag steden hun inwoners verlaten
de treinrails dringen aan
op hun rug
en huilen een rivier van afscheid.

*

Ik voel het bloed zwerven in mijn aderen
ik voel badhuizen die kaarten
boven de vuurtoren van mijn hoofd.

*

De woorden hebben nodig:
Iemand die ze schrobt met zeep,
wijdere kleding
en een voorbijganger die geen glimlach eist.

*

In het licht
zie ik het duister
zie ik mijn god
zie ik de tijd
zie ik jou
…
…
…
maar ik zie mij niet.

غرفة العتمة