Gedicht
Mona Kareem
Dying like a statue
At twenty-three,you arrive with your sad family,
thinking you’re a girl who goes to airports but never travels.
You sit in a plane, surrounded by black soldiers
sleeping and dreaming of Iraqis they had to kill.
In 16 hours, you lost your country for the second time,
a country than no one can love.
The university pays you less than minimum wage
to teach their kids about women getting married traditionally,
and men who haven’t discovered their homosexuality.
You go to class as if you were going to a visa interview.
There, you left a life you know is dying like a statue,
and in the middle, there is a life that does not leave Skype,
there are houses fit for rats, boxes, and us.
You know:
that your heart beats alone,
that you cannot be angry for too long
because you are too busy doing many things,
that everything changes if we wait endlessly,
that no promises can be saved after crossing the ocean.
© Translation: 2014, Mona Kareem
STERVEN ALS STANDBEELD
Op je drieëntwintigste
kom je aan met je treurige familie
en denkt dat je een meisje bent dat naar vliegvelden gaat maar niet reist.
Je zit in een vliegtuig omringd door zwarte soldaten
slapend en dromend van Irakezen die ze moesten vermoorden.
In zestien uur tijd verlies je je land voor de tweede keer,
een land waar niemand van houden kan.
De universiteit betaalt je minder dan het minimumloon
om hun kinderen te leren over vrouwen die traditioneel trouwen
en over mannen die hun homoseksualiteit niet hebben ontdekt.
Je gaat naar de les alsof je een afspraak hebt om een visum aan te vragen.
Daar is een leven dat je achterliet en waarvan je weet dat het zal sterven als standbeeld,
en daar in het midden is een leven, niet buiten het kader van Skype
deze huizen zijn geschikt voor muizen, voor dozen en voor ons.
Weet je
dat je hart alleen klopt,
dat je niet lang boos kunt zijn omdat je met veel dingen bezig bent
dat alles verandert als we maar eindeloos wachten
dat geen enkele belofte gered kan worden nadat we de oceaan oversteken.
kom je aan met je treurige familie
en denkt dat je een meisje bent dat naar vliegvelden gaat maar niet reist.
Je zit in een vliegtuig omringd door zwarte soldaten
slapend en dromend van Irakezen die ze moesten vermoorden.
In zestien uur tijd verlies je je land voor de tweede keer,
een land waar niemand van houden kan.
De universiteit betaalt je minder dan het minimumloon
om hun kinderen te leren over vrouwen die traditioneel trouwen
en over mannen die hun homoseksualiteit niet hebben ontdekt.
Je gaat naar de les alsof je een afspraak hebt om een visum aan te vragen.
Daar is een leven dat je achterliet en waarvan je weet dat het zal sterven als standbeeld,
en daar in het midden is een leven, niet buiten het kader van Skype
deze huizen zijn geschikt voor muizen, voor dozen en voor ons.
Weet je
dat je hart alleen klopt,
dat je niet lang boos kunt zijn omdat je met veel dingen bezig bent
dat alles verandert als we maar eindeloos wachten
dat geen enkele belofte gered kan worden nadat we de oceaan oversteken.
© Vertaling: 2019, Nisrine Mbarki
الموت كتمثال
في الثالثة والعشرين من عمرك،
تصلين مع عائلتك الحزينة
وتعتقدين أنك فتاة تذهب للمطارات ولا تسافر.
تجلسين في الطائرة محاطة بجنود سود
ينامون ويحلمون بعراقيين اضطروا لقتلهم.
خلال 16 ساعة، خسرت بلدك للمرة الثانية،
بلداً لا يمكن لأحد أن يحبها.
الجامعة تدفع لك راتباً أقل من الحد الأدنى
لتعلمي أبناءهم عن نساء يتزوجن بشكل تقليدي،
وعن رجال لم يكتشفوا مثليتهم.
تذهبين للفصل كأنك في مقابلة للحصول على فيزا.
هناك حياة تركتها وتعلمين أنها ستموت مثل تمثال،
وهنالك حياة في المنتصف لا تخرج من مربع skype
وهذه بيوت تصلح للفئران، للصناديق، ولنا.
تعلمين:
أن قلبك ينبض وحيداً،
أنك لا تغضبين طويلاً لأنك مشغولة بعمل الكثير،
أن كل الأشياء تتغير إذا انتظرنا بلا نهاية،
أن لا وعود يمكن إنقاذها بعد عبور المحيط.
وتعتقدين أنك فتاة تذهب للمطارات ولا تسافر.
تجلسين في الطائرة محاطة بجنود سود
ينامون ويحلمون بعراقيين اضطروا لقتلهم.
خلال 16 ساعة، خسرت بلدك للمرة الثانية،
بلداً لا يمكن لأحد أن يحبها.
الجامعة تدفع لك راتباً أقل من الحد الأدنى
لتعلمي أبناءهم عن نساء يتزوجن بشكل تقليدي،
وعن رجال لم يكتشفوا مثليتهم.
تذهبين للفصل كأنك في مقابلة للحصول على فيزا.
هناك حياة تركتها وتعلمين أنها ستموت مثل تمثال،
وهنالك حياة في المنتصف لا تخرج من مربع skype
وهذه بيوت تصلح للفئران، للصناديق، ولنا.
تعلمين:
أن قلبك ينبض وحيداً،
أنك لا تغضبين طويلاً لأنك مشغولة بعمل الكثير،
أن كل الأشياء تتغير إذا انتظرنا بلا نهاية،
أن لا وعود يمكن إنقاذها بعد عبور المحيط.
© 2016, Mona Kareem
From: ما أنام من أجله اليوم (What I Sleep for Today)
Publisher: دار نوفا بلس للنشر والتوزيع (House Nova Plus Publishing and Distribution), Kuwait
From: ما أنام من أجله اليوم (What I Sleep for Today)
Publisher: دار نوفا بلس للنشر والتوزيع (House Nova Plus Publishing and Distribution), Kuwait
Gedichten
Gedichten van Mona Kareem
Close
STERVEN ALS STANDBEELD
Op je drieëntwintigste
kom je aan met je treurige familie
en denkt dat je een meisje bent dat naar vliegvelden gaat maar niet reist.
Je zit in een vliegtuig omringd door zwarte soldaten
slapend en dromend van Irakezen die ze moesten vermoorden.
In zestien uur tijd verlies je je land voor de tweede keer,
een land waar niemand van houden kan.
De universiteit betaalt je minder dan het minimumloon
om hun kinderen te leren over vrouwen die traditioneel trouwen
en over mannen die hun homoseksualiteit niet hebben ontdekt.
Je gaat naar de les alsof je een afspraak hebt om een visum aan te vragen.
Daar is een leven dat je achterliet en waarvan je weet dat het zal sterven als standbeeld,
en daar in het midden is een leven, niet buiten het kader van Skype
deze huizen zijn geschikt voor muizen, voor dozen en voor ons.
Weet je
dat je hart alleen klopt,
dat je niet lang boos kunt zijn omdat je met veel dingen bezig bent
dat alles verandert als we maar eindeloos wachten
dat geen enkele belofte gered kan worden nadat we de oceaan oversteken.
kom je aan met je treurige familie
en denkt dat je een meisje bent dat naar vliegvelden gaat maar niet reist.
Je zit in een vliegtuig omringd door zwarte soldaten
slapend en dromend van Irakezen die ze moesten vermoorden.
In zestien uur tijd verlies je je land voor de tweede keer,
een land waar niemand van houden kan.
De universiteit betaalt je minder dan het minimumloon
om hun kinderen te leren over vrouwen die traditioneel trouwen
en over mannen die hun homoseksualiteit niet hebben ontdekt.
Je gaat naar de les alsof je een afspraak hebt om een visum aan te vragen.
Daar is een leven dat je achterliet en waarvan je weet dat het zal sterven als standbeeld,
en daar in het midden is een leven, niet buiten het kader van Skype
deze huizen zijn geschikt voor muizen, voor dozen en voor ons.
Weet je
dat je hart alleen klopt,
dat je niet lang boos kunt zijn omdat je met veel dingen bezig bent
dat alles verandert als we maar eindeloos wachten
dat geen enkele belofte gered kan worden nadat we de oceaan oversteken.
© 2019, Nisrine Mbarki
From: ما أنام من أجله اليوم (What I Sleep for Today)
From: ما أنام من أجله اليوم (What I Sleep for Today)
Dying like a statue
At twenty-three,you arrive with your sad family,
thinking you’re a girl who goes to airports but never travels.
You sit in a plane, surrounded by black soldiers
sleeping and dreaming of Iraqis they had to kill.
In 16 hours, you lost your country for the second time,
a country than no one can love.
The university pays you less than minimum wage
to teach their kids about women getting married traditionally,
and men who haven’t discovered their homosexuality.
You go to class as if you were going to a visa interview.
There, you left a life you know is dying like a statue,
and in the middle, there is a life that does not leave Skype,
there are houses fit for rats, boxes, and us.
You know:
that your heart beats alone,
that you cannot be angry for too long
because you are too busy doing many things,
that everything changes if we wait endlessly,
that no promises can be saved after crossing the ocean.
© 2014, Mona Kareem
Sponsors
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère