Antiworld

the big bang’s nimble plagiarism
the poem’s matter expands, cools
it lingers so oddly then stays put
similar to the Universe

the poem is a mirror image of the body
with no reflection: hollow

asymmetrical, vestiges of that origin
positioned in a dubious place, nearly always apart
from the black hole they call literature

it might be imagined that few are the poets
capable of accelerating particles
as a way of seeing not only the distance the light has covered
but the central region of nihility, the furious
patio of power

and in this place of substances, of objects
the words are figures of waste, things
left over from the inaugural detonation of this first clean
whole day that climaxed in the minus-one ground of this brief logarithmic
text, purposeless and without any application

it’s the poet’s ruse:
to voice what leans into the infinite
to secretly observe the access each thing allows through the fissure of miracle
and which goes by the name of chance, or accident

the child in the street opening the trash can
where someone without realizing threw out the marvel
of a white helium balloon still full
that bounced up and rose in the guise of the moon in the late afternoon
right in front of the house

at first the child was astonished, then sad
and later remembered: you have to write a poem about the balloon
which flew out of the rubbish and how we didn’t grab it 

a poem is the saddest thing there is
and I wrote

Antiwereld

listig plagiaat van de big bang
de materie van het gedicht zet uit, koelt af
talmt en duurt op vreemde wijze voort
zoals het universum

het gedicht is het spiegelbeeld van een lichaam
zonder weerkaatsing: de poëzie

asymmetrische leegte, afval van dat begin
op een betwijfelde plaats gezet, bijna altijd gescheiden
van het zwarte gat dat ze literatuur noemen

we mogen veronderstellen dat weinig dichters
in staat zijn deeltjes te versnellen
zodat je niet alleen ziet wat het licht al aflegde
maar ook het meest centrale gebied van het niets, het woedende
plein van de potentie

en op deze plaats van substanties, van voorwerpen
zijn de woorden gestalten uit de onwereld, dingen die
overbleven van de openingsknal van die eerste ongeschonden
en onbewolkte dag die culmineerde in de ontbrekende plaats van deze korte tekst
logaritme zonder toepassing of uitgang

de dichter rest het bedrog
te beweren wat neigt naar het oneindige
te gluren door de kier van het wonder die ieder ding biedt
en het onvoorziene heet, of toeval

het kind op straat dat de vuilnisbak opent
waar iemand onwetend de verbazing in stopte van een
witte nog volle heliumballon
die ontsnapte en als een maan verrees aan het eind van de middag
dicht bij huis

het kind was verbluft, daarna verdrietig
later bedacht het: je moet een gedicht schrijven over de ballon
die opsteeg uit het vuil en die we niet pakten

een gedicht is het droevigste wat er is
en ik schreef

Antimundo

plágio manhoso do big-bang
a matéria do poema expande, arrefece
tão estranhamente se demora e permanece
semelhando o Universo

o poema é a imagem-espelho de um corpo
sem reflexo: a poesia

oco assimétrico, residual desse princípio
colocada em lugar dubitativo, separada quase sempre
do buraco negro a que chamam literatura

poder-se-á supor que poucos são os poetas
capazes de acelerar partículas
de modo a ver-se não só o que a luz já percorreu
mas a região mais central do nada, o pátio
furioso da potência

e neste lugar de substâncias, de objectos
as palavras são figuras do imundo, coisas que
sobraram do estampido inaugural desse dia inicial inteiro
e limpo que culminou no lugar a menos deste texto
breve logaritmo sem aplicação ou saída

resta ao poeta o embuste
de afirmar o que propende para o infindo
espiar o acesso que cada coisa consente pela fissura do milagre
e dá pelo nome de imprevisto, ou acidente

a criança na rua abrindo o caixote do lixo
onde alguém sem saber depositou o assombro de um
balão de hélio branco ainda cheio
que se soltou e subiu à laia de lua ao fim da tarde
ao pé de casa

a criança pasmou, entristeceu depois
mais tarde lembrou-se: tens de escrever um poema sobre o balão
que voou do lixo e não agarrámos

um poema é a coisa mais triste que há
e escrevi