CELLOPHANE

CELLOFAAN

Het was nooit zo voor de val.
Kende iemand je al, dan was het niet
van recht in het vizier. Precies

tussen de ogen, of de dunne
witte streep op je torso, verlucht
door een pluizig plukje haar.

Kende iemand je al, dan was het door
de kunst van het missen: mik op de knoop,
niet het hart, mik op de stof,

niet de huid, de klopping, niet de slag.
Je leert je man de kneepjes van
schattingen, vertrouwt op wetenschap – 

vertelt hoe je vader met vliegtuigjes vloog
gemaakt van cellofaan en hout,
hoe de kleine rode propeller snorde

bij tegenwind, hoe hij er lift in spande
met een haak en een elastiek.
Zo weet hij dat deze nostalgie

van het pijnlijke soort is, je vader nu
al zes jaar dood, je hart zo recht
als een dood gewicht het trekken kan.

Hij vraagt dan hoe je pa het cellofaan
zo strak in het skelet van triplex kreeg
zonder het hout te breken –

en de truc, zeg je, was dat hij het ding
doopte in een bad van plastic, en wachtte
tot het zo lichtjes straktrok, dat je nauwelijks

zag dat het er zat. Elke dag zette hij
zich aan zijn last, zijn hand vaster
tegen het gewicht. Op folie zo fijn, dat een zucht

het van het frame kon rukken.
Je vertelt dit om de pijn te rechten,
het moet meegeven met de jaren,

lengte door gewicht.
En je leert alleen in zoverre te breken
als er nog breken in je zit.

CELLOPHANE

It wasn’t like this before the fall.
If anyone knew you at all, it wasn’t by
Aiming right on target. Dead center

Between the eye, or the thin
White line on your torso, dignified
By a downy fluff of hair.

If anyone knew you at all, it was by
Knowing how to miss: aim for the button
Not the heart, aim for the fabric,

Not the skin, the flutter, not the beat.
You teach your husband how to be
Imprecise, because you rely so much on science –

Tell him how your father flew planes
Made of cellophane and wood,
How that little red propeller whirred

Against hard wind, how he wound lift into it
With a hook and a rubber band.
And he’ll know that this nostalgia’s

The hurting kind, your father gone
Six years now, your heart as straight and level
As only dead weight can make it.

He’ll ask how your old man could ease
The cellophane into each plywood frame
Without the wood breaking –

And the trick, you say, was how he’d dip
The thing into liquid film, and wait until
It leveled so lightly, you’d barely

Think it was there. Daily, he’d approach
His burden, steadying the hand
Against its weight. On film so sheer, a breath

Could tear it from its frame. 
You speak to keep the pain even,
It has to stretch across the years,

Length by heft.
You learn to break only as far
As there’s still breaking in you left.