PHOTOTAXIS

FOTOTAXIS

Met vuur en vlam is het altijd raak,
de gouden rand van de felste
kaars. Zie ze dansen en schrikken
in wilde vlucht zonder houvast of drijfveer,
de gele gekte achterna. Volgens een vrouw
is liefde gesp op huid, zweep-zwenk
in de hardste uithaal. De felpaarse snee
op haar binnenbeen als hij haar tegen
de muur drukt en zegt sorry, sorry –
geef elke pruimpaarse wond
een duistere som, en los liefde op.
Twee motten wervelen rond een holle halm,
in een mesdunne lichtstraal. Volgens onderzoek
zien ze er de maan in, maar al snel
raken de laagste in duikvlucht.
Als motten op een vlam, zeggen ze, maar dat is
lang niet alles. Misschien is het licht
dat we kennen het licht waarin we vallen.
Misschien wel. Kom hier.

PHOTOTAXIS

It’s all the same with fire and flame,
the yellow rim of the brightest
candle. See how they hover and start
in wild flight without cause or aim,
pursue the yellow folly. A woman tells me
love is buckle on skin, whisk of a whip
at its hardest shake. The bright blue gash
on her inner thigh as he presses her
against the wall, saying sorry, sorry –
give to any plum wound
a dark arithmetic, and it evens out love.
Two moths swirl around a hollow shoot,
lit by a thin saber of light. Science tells us
they think it’s the moon, but it won’t be long
before the low plummet down.
Like moths to a flame, we say, but we call
only half the story. It might be the light
we know is the light by which we fall.
It might be. Come here.