MIMOSA

Sometimes at night it comes back, that one day in Rome,
When the snowstorm in the centre of the globe abates,
Your fingers glide south and mine.
                                                         The metronome
Of hours stops dead and we’re  in the eternal glyptotheque.
Taking the taxi again, past all the crumbling arcades,
Past capitals truncated by time, torsos flayed by the sun,
Sneaking in behind the backs of those dripping-wet naiads,
Before plunging at last into Bernini’s fantastical world.
Take it all in! Gazelles in skirts and skin-tight trousers,
A patchwork of marble, obelisks carried by elephants,
Baroque flights of clouds drunk here in espresso cups.
Stopped at the traffic lights, street boys flogging mimosa.
That one day shrank, as we touched, to a moment 
And we sank, in each other’s arms, into the hotel mirror

MIMOSA

 
Soms diep in de nacht komt hij terug, die ene dag Rome,
Als centraal in de glazen bol de sneeuwjacht gaat liggen,
Jouw vingers zuidwaarts glijden, en de mijne.
                                                                           De metronoom
Van de uren stokt en wij zijn – in de eeuwige Glyptothek.
Nog een keer de taxirit, langs de afgekloven arcaden, langs
Kapitelen, onthoofd door de tijd, torso’s, geschilferd door de zon.
Dan de aankomst achter de rug van kletsnatte najaden,
Om ten slotte onder te duiken in Bernini’s fantastische wereld.
Wat daar niet allemaal was! Gazellen in rok en nauwsluitende broeken,
Obelisken, door olifanten gedragen, marmer, bij elkaar geraapt.
Barokke wolkenhemels die je hier uit espressokopjes dronk.
Straatverkopers sleten bij rood licht mimosa.
Eén dag maar die bij aanraking verschrompelde tot ogenblik –
Tot wij tweeën, innig omstrengeld, wegzonken in de hotelspiegel.

MIMOSEN