Wyd hurk die museums oor hul skatte,

Breed hurken de musea over hun schatten,

Breed hurken de musea over hun schatten,
stijf houden ze hun daken vast,
open stoten ze de indrukwekkende deuren,
en kijk, het drentelt naar binnen
en kijk, het drentelt naar buiten
en misschien blijft er rakelings aan het oppervlak
van vaas en vis een aanraking over
tussen speuren en zien, het cruciale ogenblik,
dat niet bewaard kan worden,
en voortdurend gebeurt,
gedurig, aan weerskanten van de laan,
scheiding tussen de schappen van kunst en wetenschap,
de bindende, tronende eikenlaan
waar ik, opengedroomd, naar musea loop.

Wyd hurk die museums oor hul skatte,
stijf hou hulle hul dakke vas,
oop stoor hul die indrukwekkende deure,
en kyk, dit drentel na binne
en kyk, en drentel na buite
en miskien bly rakelings op die oppervlak
van vaas en vis ’n aanraking oor
tussen speur en sien, die omwentelende moment,
dit wat nie bewaar kan word nie,
dit wat gebeurd gebeur,
gedurigdeur, werskante van die laan,
skeiding tussen die stellings van kuns en wetenskap,
die bindende, tronende eikenlaan
waar ek, oopgedroom, museums toe stap.