Gedicht
Wilma Stockenström
Kneel in my embrace
Kneel in my embrace, thus, and spillwith clairvoyant remorse your melancholy seed
in me so that it can struggle inside me
and I can listen to the jabbering in me,
secretly, of the monster.
In the breathing in and out of tombs,
in the marrow of an innocent survivor
ever so skilfully our clever child
lays his stainless eggs, shifting edgewise,
a parasite and his congenital claim.
From the blind alleys of the barren ones
clogged by the sludge of exhausted lust,
from the thick labia of succulents
bred from the soil of our luscious land,
from all the gaps in our memory
clonings swell out carelessly, squirt
at the cracked sky like whispering foam.
But let us embrace; no reproaches,
no allusions. We are reflection
of that which decays. Sometimes something flickers.
Sometimes a pot plant whines. Sometimes
the lace-curtain trembles. Death rattle-songs. Hear them?
The house is contracting around us. A flash
caught for an instant and instantly lost
in the milky quartz seam of the night we are.
© Translation: 2007, Johann de Lange
From: The Wisdom of Water: Selected Poems
Publisher: Human & Rousseau, Cape Town, 2007
From: The Wisdom of Water: Selected Poems
Publisher: Human & Rousseau, Cape Town, 2007
Kneel in my embrace
Kniel in my omhelsing, so, en stort,
berouvol van heldersiendheid, jou droewe saad
in my dat dit kan spartel in my
en ek kan luister na die gebrabbel in my
stilletjies van die gedrog
In die asemhalingstelsel van graftes,
in die murg van ’n argeloos oorlewende
lê ons bekwame kind voortreflik verby
sy vlekvrye staal eiers en skuif skuins weg,
ons parasiet met erflike aanspraak.
Uit die doodloopstrate van die onvrugbares
verstop van die slyk van vermoeide wellus,
uit die dik skaamlippe van vetplante
gebroei uit die grond van ons heerlike land,
uit al die gate in ons geheue
peul onverskillig die klonings en spuit
soos fluisterende skuim na die gekraakte lug.
Maar laat ons mekaar omhels, geen verwyte,
geen sinspelinge. Ons is afspieëling
van wat vergaan. Soms flikker dit.
Soms kerm ’n potplant. Soms ril
die fyngordyn. Roggelliedjies. Hoor jy?
Die huis trek nou om ons. ’n Kaatsing
’n oomblik gevang en oombliklik verloor
teen ’n nagtelike melkkwartsnaat is ons.
berouvol van heldersiendheid, jou droewe saad
in my dat dit kan spartel in my
en ek kan luister na die gebrabbel in my
stilletjies van die gedrog
In die asemhalingstelsel van graftes,
in die murg van ’n argeloos oorlewende
lê ons bekwame kind voortreflik verby
sy vlekvrye staal eiers en skuif skuins weg,
ons parasiet met erflike aanspraak.
Uit die doodloopstrate van die onvrugbares
verstop van die slyk van vermoeide wellus,
uit die dik skaamlippe van vetplante
gebroei uit die grond van ons heerlike land,
uit al die gate in ons geheue
peul onverskillig die klonings en spuit
soos fluisterende skuim na die gekraakte lug.
Maar laat ons mekaar omhels, geen verwyte,
geen sinspelinge. Ons is afspieëling
van wat vergaan. Soms flikker dit.
Soms kerm ’n potplant. Soms ril
die fyngordyn. Roggelliedjies. Hoor jy?
Die huis trek nou om ons. ’n Kaatsing
’n oomblik gevang en oombliklik verloor
teen ’n nagtelike melkkwartsnaat is ons.
© 1984, Wilma Stockenström
From: Monsterverse
Publisher: Human & Rousseau, Cape Town
From: Monsterverse
Publisher: Human & Rousseau, Cape Town
Gedichten
Gedichten van Wilma Stockenström
Close
Kneel in my embrace
Kniel in my omhelsing, so, en stort,berouvol van heldersiendheid, jou droewe saad
in my dat dit kan spartel in my
en ek kan luister na die gebrabbel in my
stilletjies van die gedrog
In die asemhalingstelsel van graftes,
in die murg van ’n argeloos oorlewende
lê ons bekwame kind voortreflik verby
sy vlekvrye staal eiers en skuif skuins weg,
ons parasiet met erflike aanspraak.
Uit die doodloopstrate van die onvrugbares
verstop van die slyk van vermoeide wellus,
uit die dik skaamlippe van vetplante
gebroei uit die grond van ons heerlike land,
uit al die gate in ons geheue
peul onverskillig die klonings en spuit
soos fluisterende skuim na die gekraakte lug.
Maar laat ons mekaar omhels, geen verwyte,
geen sinspelinge. Ons is afspieëling
van wat vergaan. Soms flikker dit.
Soms kerm ’n potplant. Soms ril
die fyngordyn. Roggelliedjies. Hoor jy?
Die huis trek nou om ons. ’n Kaatsing
’n oomblik gevang en oombliklik verloor
teen ’n nagtelike melkkwartsnaat is ons.
From: Monsterverse
Kneel in my embrace
Kneel in my embrace, thus, and spillwith clairvoyant remorse your melancholy seed
in me so that it can struggle inside me
and I can listen to the jabbering in me,
secretly, of the monster.
In the breathing in and out of tombs,
in the marrow of an innocent survivor
ever so skilfully our clever child
lays his stainless eggs, shifting edgewise,
a parasite and his congenital claim.
From the blind alleys of the barren ones
clogged by the sludge of exhausted lust,
from the thick labia of succulents
bred from the soil of our luscious land,
from all the gaps in our memory
clonings swell out carelessly, squirt
at the cracked sky like whispering foam.
But let us embrace; no reproaches,
no allusions. We are reflection
of that which decays. Sometimes something flickers.
Sometimes a pot plant whines. Sometimes
the lace-curtain trembles. Death rattle-songs. Hear them?
The house is contracting around us. A flash
caught for an instant and instantly lost
in the milky quartz seam of the night we are.
© 2007, Johann de Lange
From: The Wisdom of Water: Selected Poems
Publisher: 2007, Human & Rousseau, Cape Town
From: The Wisdom of Water: Selected Poems
Publisher: 2007, Human & Rousseau, Cape Town
Sponsors
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère