THE BADAIN JARAN DESERT

The old road is buried, the new one easily blown away.
So jeep, my boozy buddy, let’s try it off-road
for intermittent low-flying
Near-weightless we are pressed together then dropped to earth,
hurtling obliquely over the wave-crests, as if in an erotic poem.
 
It’s a familiar scene, this, playing with the sand
in childhood as in death: a labyrinth almost of running water.
You are an hourglass made up of grains of sand,
and the leaking grains, they make up the desert.
The clam of poetry tempers any unwilling to fall.
 
Muddy brown pool, fringed with a limpid clarity,
very like the succubus tempting you with sex from Hell,
the Badain Jaran, its
curves relate, but its planes resist.
You so much want it to be the shore where wild ducks take off,
 
to caress all its dreamscape, to lick its astringency,
to listen for an age to its noiseless camel bells,
the profound dark brown gaze of the universe. You mount
the reed of narcissism, and dither about taking a photo,
like an erotic poem, an emptiness filled to overflowing.

DE BADAIN JARAN WOESTIJN

De oude weg is verzakt, de nieuwe wordt makkelijk weggeblazen,
jeep, dronken kerel, dan maar zonder weg proberen,
af en toe laagvliegen.
Wij, bijna gewichtsloos, worden op elkaar gedrukt, storten omlaag,
hotsen schuin over de golftoppen, als een erotisch gedicht.
 
Deze scène is heel vertrouwd, in de kindertijd zoals na de dood
spelen met zand; bijna stromend water in een labyrint.
Jij bent een zandloper gemaakt van zand,
de doorlopende korrels vormen samen een woestijn.
De mossel van het gedicht polijst het zand dat niet wil.
 
Het moddergeel van het meer ontspruit uit zijn helderheid,
het lijkt veel op een succubus die je tot seks verleidt,
wat betreft Badain Jaran, haar
rondingen keuren het goed maar haar vlaktes zijn tegen.
Je zou zo graag haar oever willen zijn waar wilde eenden opvliegen,
 
haar dromenland willen strelen, haar stroefheid likken,
lang naar haar kamelenbellen op deze stille plek luisteren.
Starende blik naar de donkerbruine hemel en aarde. Je stijgt tot
narcistische riethalmen, aarzelend en spiegelend,
als een erotisch gedicht, leegte tot overstromen gevuld. 

巴丹吉林沙漠

老路陷溺，新路易被吹散，
吉普醉汉，那就试试无路，
时而低飞。
快失重的我们拥挤、坠泻，
斜冲上浪峰，像一首艳诗。
 
这一幕熟稔，童年像死后
玩着沙子；迷宫几乎流水。
你是沙做的沙漏，
漏下的沙子，组成了沙漠。
诗之蚌磨砺不肯漏下的沙。
 
海子浊黄，缘于它的清澈，
它多像个诱你幽媾的女鬼，
对于巴丹吉林，它的
曲线认同而它的平旷反对。
你多想做它野鸭飞起的岸，
 
摸遍它的梦境，舔它的涩，
久久地听它无声处的驼铃。
天地玄黄的凝视。你跻身
自恋的芦苇，徘徊又临照，
像艳诗，空被满溢地盛着。