LI BAI AND DU FU

The China National Art Museum.
Li Bai and Du Fu domineer at opposite corners of the lobby.
 
They have drawn a boundary, farthest away yet most alike,
the North Pole and South Pole of another world.
 
Copper suits Li Bai
and his quick-bladed career, the brazen war-bell that shone in the face of lords.
 
The metal cast like a poem cooled from passion, like something natural,
exempt from carving and crafting.
 
High ridges and dark folds in his soldier’s robe
like “The Hard Road to Shu” and “Quiet Night Thoughts.”
 
Heaven’s confidant stands straight, his head
inclined gently. His beard a writing-brush combed wild.
 
Du Fu is made of wood, steadfast, solemn, patient.
Labyrinthine lines run madly over him.
 
He sits in silent sympathy,
like the raw-boned, tired horse of his poem.
 
His gaze is cast down, taking in all low things, this too
is a venturing to the high edges of the world.
 
Li Bai was cast in 1977,
his figure symbolizes the generation that thought it could walk on air.
 
Du Fu was carved in 1963,
waiting for him is the same luckless chaos that awaited him once before. 

LI BAI EN DU FU

Het Chinese Museum voor Schone kunsten.
Li Bai en Du Fu heersen in tegenovergestelde hoeken van de zaal.
 
Ze hebben een grens getrokken, het verst van elkaar maar het meest gelijkend,
als de noord- en zuidpool van een andere wereld.
 
Brons past het beste bij Li Bai,
een strijdersleven met een zwaard, vrijwillige militaire dienst en overal betrekkingen.
 
Hij is gegoten als zijn dichtkunst, afgekoeld in passie, heel natuurlijk,
zonder beitelen of kerven.
 
Een ruige, verborgen, verontwaardigde wapenrok,
zoals de weg naar Shu zwaar is en gedachten in een stille nacht.
 
Als vertrouweling van de hemel staat hij rechtop, zijn hoofd
licht opgeheven. Zijn baard is een verwilderd penseel.
 
En Du Fu is van hout gemaakt, oprecht, warm, neerslachtig,
zijn hele lichaam is als een labyrint van vloeiende lijntjes.         
 
Hij zit zwijgzaam, vol verdriet,
als het knokige, zwakke paard in zijn gedicht.
 
Zijn neergeslagen blik verbindt de nederigste dingen,
maar ook dat is een ballade van de einder, ook dat is een beklimming.
 
Li Bai werd gegoten in 1977,
zijn vorm symboliseert het tijdperk van door de lucht kunnen lopen.
 
Du Fu werd gebeeldhouwd in 1963,
hem wachtte het tumult dat hem al eerder wachtte.

李白与杜甫

中国美术馆。
李白与杜甫踞肆于大厅之对角。
 
他们划定了界限，最远而又最相似，
就像另一个世界的南极和北极。
 
铜贴切于李白
仗剑、请缨、遍干诸侯的金钲生涯。
 
铸法如激情中冷却的诗艺，如天成，
避免了雕琢与斧凿。
 
一件嶙峋、幽悁的金戈长袍，
如蜀道难、静夜思。
 
作为天空的知己，他挺立，头颅
微微昂起。胡子是一枝过于疏狂的毛笔。
 
而杜甫是木制的，敦厚、温奥、沉郁，
浑身迷宫般跌宕的细纹。
 
他悯默地坐着，
就像他诗中那匹硉兀的瘦马。
 
他的目光向下，结合最卑微的事物，
而这也是天边行，也是登高。
 
李白1977年铸就，
他的造型，象征了那个虚步蹑太清的时代。
 
杜甫雕刻于1963年，
等待他的，正是曾等待着他的丧乱。