GARDEN STATUES

The last night . . .
the first night . . .
. . . between them – clarity
. . . . . . . .

You left that glass of memory to memory –
         let its essence transmute all these nights into gold

You left the voice of Ali Farka Toure
         soaring
         through the silvered light of a room,
         a room inlaid with the jewels of minutes and hours

You left your hands lost in the familiar characters of a vanishing keyboard

You left a wooden rocking-horse
         an old teddy-bear propped on a chair
         the neighbouring gardens

You left the sun still toying with the sky at eight in the evening

You left a window open
         on a morning arrayed with morning

You left a flower labouring towards morning

You deliberately left that peacock arrested in the field of beauty

. . . . . . . . .

Whatever time is left of that night
         will never return . . .
These jewels will never return
A sail will never quench its thirst for the horizon

And when you left
         you were cast in the bronze of that experience
         you were consumed and yet complete
         you were fashioned from mother-of-pearl
         you were made of unadorned clay

Weekdays returned, empty handed
Routine returned

And silence reigned

TUINBEELDEN

De laatste avond . . .
de eerste avond . . .
. . . tussen beide het heldere meer
. . .   . . .
Meneer, je liet de beker van herinneringen aan de herinnering
            avondgoud rijgt hun atomen aaneen
Je liet de stem van Ali Farka Touré
drijven
in het zilver van de kamer
versierd met parels van minuten en uren
Je liet de vingers teder dwalen over een versleten klavier
een houten paardje
een teddybeer op een stoel
de tuinen in de buurt
de blijde zon om acht uur ’s avonds
Je liet een venster open
            een morgen in negligé
Je liet de bloem zwoegen
            Zij ging naar hem
en liet hem doelbewust alleen
            een pauw gefascineerd door schoonheid
. . .  . . .  . . .
De tijd die van de avond over was . .
. . . kwam niet terug . .
De edelstenen kwamen niet terug
De dorst naar de glans van het zeil kwam niet terug
 
Toen . .
je terugkwam van het bronzen beleven
                                    verzadigd – volmaakt
terugkwam uit een schelp
            van onversierde klei
keerden de dagen weer –  zonder geschenken
kwamen je plichten weer
kwam de stilte weer!

GARDEN STATUES