July 19, Me

. . . only mosquitoes and a piano remain
a July night   seeming as though it was empty

But I know nothing of it
I pass through   forget    take out the key

I know emptiness is also impossible
I sweat    looking at myself

Unsure whether I really know
or    maybe I really don’t know

About the beasts of July  I’ve said too much
the insect-repellent incense has turned to ash   the piano is patient

I’ve spoken too much of myself
In the elevator    I am empty no one

19 JULI, IK

. . . de mug en de piano blijven over
Een avond in juli     is als een leegte

Ik weet hier niets van
Ik passeer     vergeet     en pak mijn sleutel

Ik weet dat leegte niet mogelijk is
Ik transpireer     kijk naar mezelf

Ik vraag me af of ik het echt weet
of     dat ik het waarschijnlijk echt niet weet

Wat het roofdier van juli betreft     ik heb al teveel gezegd
Wierook verandert in as     de piano houdt zich in

Ik heb te vaak ‘ik’ gezegd
In de lift     was ik leeg