The Youth

On the way there wasn’t a single star
and I, hearing nothing,
was taking it right there
into the past: the end of the day
ricocheted off the present,
grew monstrously
and was becoming legend.
Then everything
belonged to a different civilization:
a wasteland of housing, harsh fluorescent lights,
and that enticing, cool breath of wind
(maybe it was the wind that lifted it all into the past, not me,
because I wouldn’t even know how
to blow in both directions)

EEN JONGE MAN

Onderweg was geen ster te zien
en zonder iets te horen
maakte ik dit meteen tot
mijn verleden: het einde van de dag,
losgekoppeld van het heden,
groeide monsterlijk
en werd een legende.
Even later behoorde alles
al tot een andere beschaving toe:
woestijn van huizen, scherp licht van tl-buizen
en die trekkende, kille adem van de wind
(misschien maakte die alles tot het verleden, niet ik,
want ik zou nooit zo
naar beide kanten kunnen blazen)

MŁODZIENIEC

Po drodze nie było ani jednej gwiazdy
a ja, nic nie słysząc,
przenosiłem to z miejsca
w przeszłość: końcówka dnia,
odbita od teraźniejszości,
rosła monstrualnie
i stawała się legendą.
Po chwili wszystko
należało już do innej cywilizacji:
pustynia domów, ostre światło jarzeniówek
i ten pociągający, chłodny oddech wiatru
(może to on przenosił wszystko w przeszłość, nie ja,
bo przecież ja bym tak nie umiał
dmuchać w obie strony)