Autumn Collection

And later nothing is the same
unless it’s in a moment of inattention or
forgetfulness, because sometimes memory lives
its own life, and life its own.
The body is weak, under attack and
in the end gives in despite the effort
not to give in. It does, and later
nothing is the same.
                                      The old person
is happy to have so few wrinkles,
to have a straight back and exercise
every morning and go on walks.
But the body is weak, and when it gives in
nothing will be what it was. Now to walk
across the room, slippers shuffling.
                                                                  And another time
to visit a a different city
and not get the fork clean, drop the jar
of honey. To go out in the rain and right away
the overcoat gets soaked through,
the herringbone one, with the fur collar.
                                                                        And later
to return, to spend the night, and in the morning
say with a delicate voice, “Get up, you asked me
to wake you at ten.”

HERFSTCOLLECTIE

En daarna is niets nog hetzelfde,
tenzij op een moment van nonchalance of
vergetelheid, want het geheugen leeft soms
een eigen leven, en zijn eigen leven dat van hem.
Het lichaam is zwak, wordt aangevallen en
bezwijkt tenslotte, ondanks de inspanning
niet te bezwijken. Het bezwijkt en niets is daarna
nog hetzelfde.
                                                              Een oude man
is blij dat hij niet veel rimpels en
wel een rechte rug heeft, dat hij aan gymnastiek doet
en dat hij elke ochtend uit wandelen gaat.
Maar het lichaam is zwak, en als het bezwijkt,
zal niets nog zichzelf zijn. Nu loopt hij
door de kamer, schuifelt in zijn pantoffels.
                                                              En een volgende keer
gaat hij op bezoek in een andere stad
wast hij zijn vork niet goed af en laat een potje
honing vallen. Hij loopt de regen in en meteen
raakt zijn hele mantel doorweekt
een visgraat, met bontkraag.
                                                              En daarna
gaat hij toch weer terug om te slapen en zegt ’s ochtends
met zachte stem ‘Sta op, je had gezegd
dat ik je om tien uur moest wekken.’

KOLEKCJA JESIENNA

A potem nic nie jest takie samo,
chyba że w chwili nieuwagi albo
zapomnienia, bo pamięć żyje czasem
własnym życiem, a życie własnym.
Ciało jest słabe, atakowane i
ulega w końcu, wbrew wysiłkowi
żeby nie ulec. Ulega i nic potem
nie jest takie samo.
                                        Stary człowiek
się cieszy, że ma niewiele zmarszczek
i proste plecy i gimnastykuje się
codziennie rano i chodzi na spacery.
Ale ciało jest słabe, a kiedy ulegnie,
nic już nie będzie sobą. Teraz chodzi
po pokoju i szura kapciami.
                                                   A kiedy indziej
jedzie w odwiedziny do innego miasta
i nie domywa widelca, upuszcza słoik
z miodem. Wychodzi w deszcz i zaraz
przemoknięte będzie całe palto
w jodełkę, z futrzanym kołnierzem.
                                                             A potem
jednak wraca zanocować i rano mówi
delikatnym głosem „Wstań, kazałeś
się obudzić o dziesiątej”.