THE SNOW WHIRLS OVER THE COURTYARD’S ROSES

The snow whirls over the courtyard’s roses.
Didn’t bring my boots and scarf, leafing
through books, don’t know what to do with all this light!
You wouldn’t approve of the colours.
It’s too striking, Andrei Asenyevich, too
much, too much of everything!
You exchanged the wings for an aerial balloon, a clumsy
creation cobbled together from rope and rags, I remember so well.
Before, I had a lot and didn’t remember. Difficult
to stick to the subject. Difficult to stick to the subject.
Hope to return. Hope to return to the principle
of wings. The fact remains: the freeze preserved
the rose garden last night. “The zone is a zone, the zone is life,
and a person can either be ruined or survive when
she makes her way through this life. Whether she makes it or
not depends on her sense of self-esteem –” A hare
almost hopped into the entrance hall here at the Foundation,
mottled against the snow; it’s October in the hare’s calendar.
You seem to be a moody sort of person
and it’s possible that none of this is of interest to you.
On the other hand, you yourself complain fairly often.
I’m writing because you are dead and because I woke up
last spring in my streetside hotel room in Benidorm to that wonderful
high twittering. One shouldn’t constantly say one is sorry, one should
not constantly give thanks, one should definitely give thanks. Lake
Mälaren like lead down there. The rest is white and red.

SNEEUW WERVELT OVER DE ROZEN OP HET BINNENPLEIN

Sneeuw wervelt over de rozen op het binnenplein.
Ik heb laarzen noch sjaal bij me, ik blader
in boeken, weet niet wat te doen met al dat licht!
U zou de kleuren niet goedvinden.
Te opvallend, Andrei Arsenjevitsj, te
veel, van alles te veel!
U verving de vleugels door een luchtballon, een onbeholpen
creatie, met lappen en touw in elkaar geflanst, ik weet het nog goed.
Vroeger had ik veel, maar herinnerde het me niet. Wat is het moeilijk
om bij je onderwerp te blijven. Wat is dat moeilijk.
Ik kom hier graag  op terug. Ik kom graag terug op het principe
van de vleugels. Het blijft een feit: de kou
conserveerde de rozentuin vannacht. ‘De Zone is de Zone. Ze is het leven zelf,
waarin de mens te gronde gaat of zich handhaaft. En of een mens kan volharden,
is afhankelijk van zijn gevoel van eigenwaarde’ Een haas
huppelde hier bijna de vestibule van de Stichting binnen,
gespikkeld tegen de sneeuw; op de kalender van de haas is het gewoon oktober.
U lijkt me een vrij lastig karakter te hebben,
en het is best mogelijk dat niets hiervan U interesseert.
Anderzijds klaagt U zelf ook vaak.
Ik schrijf U omdat U dood bent en omdat ik dit voorjaar
in Benidorm ontwaakte in mijn hotel aan de straatkant bij verrukkelijk,
luid gekwetter. Je hoeft niet continu excuus te vragen, je hoeft
niet continu te danken, je moet wel danken. Het Mälarmeer als
lood in de diepte. De rest is wit en rood.

SNÖN YR ÖVER INNERGÅRDENS ROSOR

Snön yr över innergårdens rosor.
Tog inte stövlar och halsduk med, bläddrar
i böcker, vet inte vad jag skall göra av allt ljuset!
Ni skulle inte godkänna färgerna.
Det är alltför anslående, Andrej Arsenjevitj, alltför
mycket, alltför mycket av allt!
Ni bytte ut vingarna mot luftballongen, en tafatt
skapelse snodd ihop av rep och trasor, jag minns så väl.
Förr hade jag mycket och mindes inte. Svårt
att hålla sig till sak. Svårt att hålla sig till sak.
Hoppas få återkomma. Hoppas få återkomma till principen
om vingarna. Faktum kvarstår: kölden konserverade
rosengården i natt. ”Zonen är en zon, zonen är livet,
och människan kan antingen gå under eller överleva när
hon tar sig igenom detta liv. Om hon klarar det eller
inte beror på hennes känsla av egenvärde” En hare
skuttade nästan in i vestibulen här på Stiftelsen,
spräcklig mot snön; i harens almanacka är det ju oktober.
Ni verkar ha ett ganska svårartat humör,
och det är möjligt att inget av detta intresserar Er.
Å andra sidan klagar Ni rätt ofta själv.
Jag skriver för att Ni är död och för att jag vaknade
i våras på mitt hotell mot gatan i Benidorm till det underbara
höga kvittret. Man bör inte be om ursäkt oavbrutet, man bör
inte tacka oavbrutet, man bör nog tacka. Mälaren som
bly där nere. Resten är vitt och rött.