OF LOVE AND CYANYDE!

Don’t call me from home, from your garret,
turning – like a turning lunatic! –
	the knobs on your cooker,
		to rid yourself once and for all
	from the howling old wolves of the oven,
		with their matted fur,
		that sprouts endlessly on your arms,
		at night, like carbuncles, while you crush
	your cigarettes out deep in your flesh. 
 
Don’t call me from home, from your garret,
splitting – like a splitting lunatic! –
	between the bars of the bed,
	in the door, under the boot,
		your tibia and your fibula
	– I can hear the cracking in my mobile –,
		as if you were splitting
	your father’s old hunting rifle,
	too filthy for you to load again
		after he had blown his brains out
		and, in spasm, had kicked down your door.
 
Don’t call me from home, from your garret,
					because I’ll come for you!
	And I’ll tear my heart out of my chest,
		I’ll hack at it with my teeth
		and I’ll sprinkle it with salt
			extracted with a pick
			from my tear ducts
		and I shall hurl it
	as one hurls a millstone,
	so it breaks your tibia and your fibula
		– into little pieces! –
	so it buries deep in the oven
		your ammoniac breath
	and so it splits once and for all
		your savage beastly head!
 

OVER LIEFDE EN CYAANKALI!

Vraag me niet bij je te komen, in je mansarde,
terwijl je draait – als een leeghoofd draait –
          aan de knoppen van het fornuis,
                   om je eens en voor al te bevrijden
          van het gehuil van de oude ovenwolven,
                   hun ruiende haar
                   dat onophoudelijk op je armen groeit,
                   ’s nachts, als steenpuisten,
         wanneer je diep in je vlees je sigaretten dooft.

Vraag me niet bij je te komen, in je mansarde,
terwijl je knakt – als een leeghoofd knakt –
         tussen de bedspijlen,
         in de deur, onder de laars,
                 je scheen- en kuitbeen
         – ik hoor ze kraken in mijn mobieltje –
                 alsof je
        het oude jachtgeweer van je vader knakt,
        dat teveel plakt om het opnieuw te kunnen laden,
                 nadat hij zich voor zijn kop had geschoten
                 en, stuiptrekkend, je deur had ingetrapt.

Vraag me niet te komen, in je mansarde,
                                                                 want dan zal ik komen!
       En ik zal me het hart uit de borst rukken,
                ik zal het bekerven met mijn tanden
                en het bestrooien met zout
                          dat ik met een plat houweel
                          uit mijn traanklieren heb gewonnen
                en ik zal het werpen
       zoals je een molensteen werpt,

zodat het je scheen- en kuitbeen zal versplinteren,
               – in duizend stukjes! –
zodat het diep in de oven
               je ammoniakadem zou opstapelen
en voor altijd
               je wilde beestenkop zou knakken!

D\'AMOUR ET DE CYANURE!

Ne m’appelle pas chez toi, dans ta mansarde,
tournant – comme un écervelé tournant! –
     les boutons de la cuisinière, 
          pour te défaire une fois pour toutes
     des hurlements des vieux loups du four,
          de leurs poils mués, 
          qui te poussent sans cesse sur les bras, 
          la nuit, comme des furoncles, alors que tu éteins
     les cigarettes profondément dans ta chair.
 
Ne m’appelle pas chez toi, dans ta mansarde, 
fendant – comme un écervelé fendant! – 
     entre les barreaux du lit, 
     dans la porte, sous la botte, 
          ton tibia et ton péroné 
     – je les entends craqueter dans mon portable –, 
          comme si tu fendais 
le vieux fusil de chasse de ton père,
trop poisseux pour que tu puisses le charger à nouveau,
     après qu’il s’eut brûlé la cervelle 
     et, pris de spasmes, qu’il eut cassé ta porte
                         à coups de pied.
 
Ne m’appelle pas chez toi, dans ta mansarde,
          puisque j’y viendrai !
Et je m’arracherai le cœur de la poitrine, 
     je l’entaillerai avec les dents 
     et je le saupoudrerai de sel
          extrait avec une rivelaine
          de mes glandes lacrymales 
     et je le jetterai, 
comme l’on jette une meule,
pour qu’il brise ton tibia et ton péroné,
          – en de menus morceaux! –,
pour qu’il entasse profondément dans le four
          ton souffle d’ammoniaque
et pour qu’il fende à jamais
          ta tête de bête sauvage!