Poem
Tonnus Oosterhoff
(She tells us:) you don’t even notice from the memory
(She tells us:) you don’t even notice from the memorygoing, I don’t at least,
but from the way he acts. Ungainliness,
incorrect use of words. He began
He began by breaking his leg at ski-ing, that was
a kind of bravura. Though he was always terribly
careful.
So terribly careful. And also. I
I saw it from his tennis too.
He no longer attacked at tennis,
it was just defending.
He reacted oddly to the children. Rea.
I said so
And constantly the same book on holiday.
And at work. He just/wanted to stay/like that (on the bridge),
(the captain of the ship), his
colleagues protected
him. Him the.
But always beginning something that's already been done,
again and again, it
was no good anymore.
Finally at home so long the home
Now I have seen this (she tells us:
there's a wind, but that's outside), been through it, he
I don't even know how to remember him
he wasn't even the same anymore
and of course he is still there . . .
but now this is so
I know with death there's nothing more I know
I know for sure.
© Translation: 1998, Paul Vincent
(Ze vertelt:) je merkt het niet eens aan dat het geheugen
(Ze vertelt:) je merkt het niet eens aan dat het geheugen
gaat, ik tenminste,
maar aan zijn doen en laten. Onhandigheid,
verkeerd woordgebruik. Hij begon
Hij begon met zijn been te breken met skieën, dat was
uit een soort bravoure. Terwijl hij altijd ontzettend zorgvuldig
was.
Ontzettend zo zorgvuldig was. En ook. Ik
Ik zag het aan zijn tennissen ook.
Hij tenniste niet meer aanvallend,
het was alleen verdedigend.
Op de kinderen redigeerde hij vreemd. Rea.
Dat zei ik
En continu hetzelfde boek mee op vakantie.
En op zijn werk. Hij wou maar/zo (op de brug) blijven,
(de kapitein op het schip), zijn
zijn collega's hielden een hand
boven zijn hoofd. Hem de.
Maar steeds iets beginnen dat al af is,
telkens en telkens, het
het ging niet meer.
Uiteindelijk thuis zo lang het tehuis
Nu ik dit zo gezien heb (vertelt ze;
het waait, maar dat is buiten), meegemaakt, hij
ik weet niet eens hoe ik me hem herinneren moet
hij was niet eens niet meer dezelfde
en natuurlijk hij is er ook nog . . .
maar nu dit zo
weet ik met de dood is er niets meer weet ik
zeker weet ik.
gaat, ik tenminste,
maar aan zijn doen en laten. Onhandigheid,
verkeerd woordgebruik. Hij begon
Hij begon met zijn been te breken met skieën, dat was
uit een soort bravoure. Terwijl hij altijd ontzettend zorgvuldig
was.
Ontzettend zo zorgvuldig was. En ook. Ik
Ik zag het aan zijn tennissen ook.
Hij tenniste niet meer aanvallend,
het was alleen verdedigend.
Op de kinderen redigeerde hij vreemd. Rea.
Dat zei ik
En continu hetzelfde boek mee op vakantie.
En op zijn werk. Hij wou maar/zo (op de brug) blijven,
(de kapitein op het schip), zijn
zijn collega's hielden een hand
boven zijn hoofd. Hem de.
Maar steeds iets beginnen dat al af is,
telkens en telkens, het
het ging niet meer.
Uiteindelijk thuis zo lang het tehuis
Nu ik dit zo gezien heb (vertelt ze;
het waait, maar dat is buiten), meegemaakt, hij
ik weet niet eens hoe ik me hem herinneren moet
hij was niet eens niet meer dezelfde
en natuurlijk hij is er ook nog . . .
maar nu dit zo
weet ik met de dood is er niets meer weet ik
zeker weet ik.
© 1997, Bezige Bij
From: (Robuuste tongwerken,) een stralend plenum
Publisher: Bezige Bij,
From: (Robuuste tongwerken,) een stralend plenum
Publisher: Bezige Bij,
Poems
Poems of Tonnus Oosterhoff
Close
(She tells us:) you don’t even notice from the memory
(She tells us:) you don’t even notice from the memorygoing, I don’t at least,
but from the way he acts. Ungainliness,
incorrect use of words. He began
He began by breaking his leg at ski-ing, that was
a kind of bravura. Though he was always terribly
careful.
So terribly careful. And also. I
I saw it from his tennis too.
He no longer attacked at tennis,
it was just defending.
He reacted oddly to the children. Rea.
I said so
And constantly the same book on holiday.
And at work. He just/wanted to stay/like that (on the bridge),
(the captain of the ship), his
colleagues protected
him. Him the.
But always beginning something that's already been done,
again and again, it
was no good anymore.
Finally at home so long the home
Now I have seen this (she tells us:
there's a wind, but that's outside), been through it, he
I don't even know how to remember him
he wasn't even the same anymore
and of course he is still there . . .
but now this is so
I know with death there's nothing more I know
I know for sure.
© 1998, Paul Vincent
From: (Robuuste tongwerken,) een stralend plenum
From: (Robuuste tongwerken,) een stralend plenum
(She tells us:) you don’t even notice from the memory
(She tells us:) you don’t even notice from the memorygoing, I don’t at least,
but from the way he acts. Ungainliness,
incorrect use of words. He began
He began by breaking his leg at ski-ing, that was
a kind of bravura. Though he was always terribly
careful.
So terribly careful. And also. I
I saw it from his tennis too.
He no longer attacked at tennis,
it was just defending.
He reacted oddly to the children. Rea.
I said so
And constantly the same book on holiday.
And at work. He just/wanted to stay/like that (on the bridge),
(the captain of the ship), his
colleagues protected
him. Him the.
But always beginning something that's already been done,
again and again, it
was no good anymore.
Finally at home so long the home
Now I have seen this (she tells us:
there's a wind, but that's outside), been through it, he
I don't even know how to remember him
he wasn't even the same anymore
and of course he is still there . . .
but now this is so
I know with death there's nothing more I know
I know for sure.
© 1998, Paul Vincent
Sponsors
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère