PSALM FOR A PANDEMIC

PSALM VOOR EEN PANDEMIE

Alleen gelaten beginnen de vormen
van al het groen hun eigen bloei te beschrijven. 

Een veld wakkert zichzelf aan tot een mist,
een glinster van vogels tussen ’t hoogste 

gras. Vanaf bruggen laten de bougainvilles
hun lange haar hangen. Langs het trottoir zwelt

de berm op zonder berouw. Zelfs de bomen
zijn niet langer van hout maar water – als de zee 

storten ze oeverloos over de straten,
raken onze voeten in hun trage outillage. 

IJzer zwicht voor veil. Waar zijn de
harde woorden nu, van onze borden en gevaren? 

Als ongeknipt haar verdikt de hele aarde.
Wij kunnen ook liefzijn, als zehet toestaan.

PSALM FOR A PANDEMIC

Left to themselves, the shapes of all green things
begin to describe their own flourishing. 

A field rouses itself into a mist,
a shimmer of birds among its tallest 

grasses. From bridges, the bougainvillea
let their long hair down. Kerbside, the verges 

surge without remorse. Even the trees
are no longer wood but water – like the sea 

unshored they spill out over the pavement,
catch our feet in their slow accoutrements. 

Iron gives way to ivy. Where are the
hard words now, of our roadsigns and hazards? 

As hair gone uncut, the whole earth thickens.
We can be kind too, if they let us.