A CROWD DANCES WITH TELEVISION HANDS

A crowd dances with television hands.
One is invisible as she writes in the margin:

an unravelling line, like a reel of silver thread
over our white, interchangeable faces
and how they light up colourfully in the dark.

Twelve hours later a man lies at the station,
his head glinting like an egg in the sun, and then
something with an elbow, snapped, twitching eyes
and a flow from mouth and nose,

a rotating light,
yellow men with blue gloves and we,
who uncomprehendingly cycle off and away.

EEN MENIGTE DANST MET TELEVISIEHANDEN

Een menigte danst met televisiehanden.
Eén is onzichtbaar terwijl ze in de kantlijn schrijft:

een zich ontrollende lijn, als een klosje zilverdraad
over onze witte, inwisselbare gezichten
en hoe die kleurig oplichten in het duister.

Twaalf uur later ligt een man aan het station.
zijn hoofd blinkt als een ei in de zon, en dan
iets met een elleboog, geknakt, trillende ogen
en een vloed uit mond en neus,

een roterend licht,
gele mannen met blauwe handschoenen en wij,
die niet-begrijpend wegfietsen naar verte.