JUSTICE

I heard we were going up.
My feet braced themselves
of their own accord.
The two men behind me grabbed
my upper arms, pushing me forward.
My feet found the steps blind.
I struggled and was manhandled
forced up as dead weight.
At the very top of the tower, I could tell
from the excited voices in the depths
a distance I could only estimate but somehow
already knew, just as I had seen through their plans
from my first step on the stone stairs.
They droned out the accusation.
I deny it, I said, knowing that would get me
nowhere, but where does it get you?
Grant me the honour of descending on my own
to those who stand there whooping
lawlessly. They tightened their grip.
But for the law we would have beaten
you to death right away, said one of them.
We’ve waited years for the law
said the other. Just think how things
would have been here otherwise.
I am fundamentally opposed to that, I said.
No doubt, they laughed. That too
is covered by the law.

RECHT

RECHT

Ik hoorde dat we omhoog gingen.
Zonder dat ik daartoe opdracht gaf
zetten mijn voeten zich schrap.
De twee mannen achter me pakten
mijn bovenarmen, duwden me voort.
Blind vonden mijn voeten de treden.
Ik stribbelde tegen, werd opgevangen
als dood gewicht opwaarts gedreven.
Helemaal boven op de toren, ik hoorde het
aan de opgewonden stemmen uit de diepte
een verte die ik schatten moest en ergens
al kende, zoals ik vanaf de allereerste stap
op de stenen trap hun plannen al doorzag.
Ze dreunden de verdenking op.
Ik ontken, zei ik, in de wetenschap
dat het me niets brengt, maar wat brengt het jullie?
Gun me de eer zelf te mogen dalen
naar hen die daar staan te joelen zonder wet
die dat voorschrijft. Ze grepen me steviger vast.
Zonder wet hadden we je meteen doodgeslagen
zei een van hen. We hebben juist jaren gewacht
op de wet, zei de ander. Denk eens
hoe het hier anders zou zijn geweest.
Ik ben het daarmee fundamenteel oneens, zei ik.
Vanzelf, lachten ze: Ook daarin voorziet de wet.