THE BIRD KING

It’s usually young men, almost boys.
They leave their homes in spring
no time to waste, as if someone’s calling them.
The survivors don’t remember
what it was – the soft sweep
of stretched wings
a silent call, like stones singing
in the heads of the insane.
Some of their fathers
had gone before, there is no map
a direction, no route; sometimes
one arrives and returns
to the place he left
to tell the tale, disfigured
clothes threadbare and torn
a look of pure madness:
An eyrie on the cliff
eyes rolled back, lips purple
followed the path between
the roads to get back here.
Rumour has it they listen.

DE VOGELKONING

DE VOGELKONING

Het zijn normaal jonge jongens.
In de lente verlaten ze hun huizen
halsoverkop, alsof iemand hen riep.
Wie overleeft, herinnert zich niet
wat het was – het zachte wieken
van wijd uitgestrekte vleugels
een stille roep, zoals stenen zingen
in de hoofden van krankzinnigen.
Van sommigen zijn de vaders
eerder gegaan, er is geen kaart
een richting, geen route; soms
komt er een aan, keert terug
naar waar hij eens vertrok
vertelt het na, vervormd, gehavend
kleren tot op de draad kapot
de blik spreekt louter waanzin:
Een arendsnest op de rotsen
weggedraaide ogen, paarse lippen
heel het gastpad afgedwaald
om weer hier te zijn.
De mare wil dat ze luisteren.