בסופו של דבר ותמיד תישאר לי הבדידות

Uiteindelijk en altijd hou ik de eenzaamheid over

Uiteindelijk en altijd zal ik de eenzaamheid overhouden
En hoe deze te veraangenamen en de last te verlichten
En hoe uit het niets de schepping voortkomt
En hoe in de stilte Gods stem weerklinkt
En of het Gods stem is die weerklinkt
Of heb ik zijn stem uit de eenzaamheid verzonnen
En hoe aan het eind het zwijgen overblijft
Als ik in de winterwake bij de nieuwe petroleumkachel zit
Het vuur oranje als een appelsien
En ik me verbeeld hoe zij te slapen ligt.
En gedichten –
Nog steeds zijn er woorden.
Uiteindelijk zullen er geen woorden meer zijn.

En de woorden streven er enkel naar om aan te komen.
De woorden spreken van de inspanning om aan te komen
Hoe dan ook, op een eigen manier, in de zee van entiteiten
En het grenzeloze niets…

בסופו של דבר ותמיד תישאר לי הבדידות

בְּסוֹפוֹ שֶׁל דָּבָר וְתָמִיד תִּשָּׁאֵר לִי הַבְּדִידוּת
וְאֵיךְ לְהַנְעִים אוֹתָהּ וְאֵיךְ לְהָקֵל אֶת מַשָּׂאָה
וְאֵיךְ מִן הָרִיק בָּאָה הַבְּרִיאָה
וְאֵיךְ בַּדְמָמָה קוֹל אֱלֹהִים נִשְׁמַע
וְאִם אָכֵן קוֹל אֱלֹהִים נִשְׁמַע
אוֹ שֶׁמָּא מִן הַבְּדִידוּת בָּדִיתִי אֶת קוֹלוֹ
וְאֵיךְ בַּסוֹף נִשְׁאֶרֶת הַשְּׁתִיקָה
בְּיָשְׁבִי בְּאַשְׁמֹרֶת חֹרֶף אַל תַּנּוּר הַנֵּפְט הֶחָדָשׁ
וְהָאֵשׁ כְּתֻמָּה כְּתַפּוּחַ זָהָב
וַאֲנִי מְדַמָּה אֵיךְ אַתְּ יְשֵׁנָה.
וְשִׁירִים –
עֲדַיִן נוֹתְרוּ מִלִּים.
בְּסוֹפוֹ שֶׁל דָּבָר לֹא יִוָּתְרוּ מִלִּים.

וְהַמִּלִּים רַק חוֹתְרוֹת לְהַגִּיעַ.
הַמִּלִּים יַבִּיעוּ אֶת הַמַּאֲמָץ לַחְתֹר
חֲתִירָה כָּלְשֶׁהִי, פְּרָטִית, בְּיָם הַיֵּשֻׁיּוֹת
וְהָאַיִן לְלֹא גְּבוּלוֹת...