THE TWO THOUSANDS

DE TWEE MILLENNIA

Uiteindelijk was er maar zo weinig voor nodig om ons de das om te doen:
het fantasierijke gebruik van brandstof,
de vage grammatica
van een bepaalde groep logici,
steekpenningen
voor de sterksten onder ons.
Wie kon deze in koor verheven stemmen weerstaan?
‘Reizen verdiept niets,’
zei de Grote Martelaar, ‘alleen je bruine kleur.’
Het was het officiële standpunt,
elke avond om zes uur
zonder reclameonderbreking uitgezonden.
De tijd voor lyriek was voorbij.
Ook – die van kussen, beeldhouwen, coq au vin, de tango,
en andere soorten gedrag
die te gewoon zijn om te worden genoemd.
Zij hadden G_D aan hun zijde;
wij hadden angst.
Wat maakt het uit, had je kunnen zeggen.
Ik hield een natte vinger in de wind.
Afhankelijk van wie er won
schoor ik me wel of niet. 

THE TWO THOUSANDS

In the end it took so little to do us in:
the imaginative use of fuel,
the fuzzy grammar
of this or that group of logicians,
gifts of money 
to the strongest among us.
Who could resist those voices raised in unison?
‘Travel broadens nothing,’
the Great Martyr said, ‘except your tan.’
It was the official position,
broadcast without commercial interruption
every evening at 6.
The time for lyricism had passed.
Also – kissing, sculpture, coq au vin, the tango,
and other items of behavior
too commonplace to mention.
They had G_D on their side;
we had fear. 
Same difference, you might have said.
I kept a wet finger to the wind.
Depending on who was winning
I shaved or I didn’t.