Hayseed

Hooizaad

De stad wordt gebakken en aangeblazen door incontinent, onver­hoeds weer.
De bomen zijn lichtgevend of jagen. Het wisselt,
het is niet iets dat we kunnen voorspellen.
Het stokken van pollen, ozon, uitlaatgas in mijn keel

is onadembaar, geheim, en om dezelfde reden
zijn mijn tranen geel en kleverig en kunnen ze de doorlopen
haarbuisjes van mijn ogen niet afkoelen. Je wacht op vliegen.
Zelfs de luchthaven heeft zijn luchthavengoden. Ik bid

dat ze je aanraden terug te gaan naar je beminde. Een prinses
wordt er gezegd, maar een die niet zo erg moedig is.
Wat dan ook. Mijn tanden in je schouder, mijn zout op je vingers,
een hooizaadje in je hiel...

Hayseed

The city is baked and blown by incontinent, sudden weather.
The trees are luminous or racing. It changes,
it is not something we can predict.
The catch of pollen, ozone, exhaust in my throat

is unbreathable, secret, and for this same reason,
my tears are yellow and viscous, and cannot cool
the shot capillaries of my eyes. You are waiting to fly.
Even the airport has its airport gods. I pray

they urge you return to your lover. A princess,
it has been said, but one somewhat lacking in courage.
Whatever. My teeth in your shoulder, my salt on your fingers,
a hayseed in your heel...