CEPS

EEKHOORNTJESBROOD

Het lopen
is een maanwandeling
over verende terrassen
van door ijs verbrijzelde rots, overwoekerd
met Arctische kruipplanten,
berendruiven en minuscule
bergazalea’s, zonnevlekken
door de mist, af en toe een flakkering
van de zee beneden – alles is
afgeschalmd en
toegeknoopt op
deze paddenstoel na, als een stuk
dialectmeubilair,
een taaie droiltinboom
die lijkt te ontspruiten
uit de taal van hart
en haard; dikke kraagsteen
van de kruidwilg. Niet zozeer
seks probeer ik hier
te begrijpen als wel de prijs
van onze bloei
ik vrees dat we hieraan
zoals altijd meer besteden
dan we ons kunnen veroorloven. Wie
zou in een gedicht uitbotten
behalve wie verliefd is?
De menselijke aanpak is
nooit duurzaam –
wat we ook maken –
we worden steeds,
steeds uitzinniger
mooi totdat lichtgevend onze huid
splijt; de zwoegende tak
stulpt uit in een geverniste romp,
nou goed, een gedrocht,
een stijve.

CEPS

The going
is a moon-walk
over springy terraces
of ice-shattered rock, riddled
with arctic scramblers,
bearberry and minute
mountain azalea, sunspots
through fog, an occasional blaze
of sea below – all
battened down and
buttoned up except
this mushroom, like a piece
of vernacular furniture,
tough droiltin tree
that seems to sprout
from the language of heart
and hearth; massy corbel
of the least willow. It’s not
sex I’m trying to get my head
around but what our
flowering costs us
I’m afraid that in this
as ever we spend
beyond our means. Who’d
jut out a poem except
they were in love?
The human way is ever
unsustainable –
whatever we make –
we wax more
and more outlandishly
beautiful until luminous our skin
splits; the scrambling twig
herniates its varnished bole,
well, yes, a gargoyle,
a hard-on.