CARL JUNG STEPS ONTO A PLANE

CARL JUNG STAPT OP EEN VLIEGTUIG

Lunchdozen en lippenstift
zijn onze moeders.
We leven in scheppende melodieën,
gecomponeerd door de organen
die we nodig hebben om ons bewust te worden
van emolliënten en parabenen.
Zo groot als de betekenis van kunstmest is
voor onze overwinning op de dieren,
zo groot is ook haar betekenis
als grond voor vluchtgevaar.
We zien hoe de roltrap
worstelt met de lift
als overgangsritueel in het arbitraire
arboretum van het winkelcentrum.
Restaurantpleinen organiseren de zin
in ontbossingen die huilen van houdbaarheidstijd.
De kosten om een brug te bouwen
naar de fysieke wereld
zijn vinylschrootjes
en kraftpapier, geneigd tot een leven
van onherkenbaar sap.
Archetypen maken dik
tot de vlezige delen automatische piloten zijn
die nachtvluchten herenigen met landingsbanen
en opgehouden schijn.
Het zal altijd makkelijker blijken mediums te kweken
dan autonome producten van het
onderbewustzijn te denken.
De wind inspireert de vleugel
en de koffiemok de hand.
Vaarwel en bedankt voor de uitnodiging.

CARL JUNG STEPS ONTO A PLANE

Lunch boxes and lipstick
are our mothers.
We live in formative melodies
composed by the organs
it takes to be awakened
to emollients and parabens.
As great as the meaning of fertilizer
to our victory over the animals,
so great is also its meaning
for a motif of flight risk.
We watch the elevator
fight the escalator
as a rite of passage in the arbitrary
arboretum of the shopping mall.
Food courts organize appetites
for deforestations weeping with shelf lives.
The cost of building a bridge
to the physical world
is vinyl siding
and butcher paper inclined to a life
of unidentifiable juice.
Archetypes fatten
until the fleshy parts are autopilots
reuniting red-eyes with runways
and kept-up appearances.
It’ll always be easier to culture mediums
than to think autonomous
products of the unconscious.
The wind informs the wing
and the coffee mug the hand.
Goodbye and thank you for having me.