When life passes away. Each heavily

When life passes away. Each heavily
laden body. Detaches itself
from the actual body.
And steps in to the other.
One doesn’t know where it
begins. Maybe it re-
distributes itself all the time
on the same surface. Sidewise
without temperature. If surfaces
even exist. Probably it doesn’t
save anything. Does not exist
in itself. Where one is.
Soothes no suffering. Does
not even trace the emotion. Does it
even exist in depths? As
they are? Even porously?
Like the sides
in the shadow?

Als het leven heengaat. Elk zwaar

Als het leven heengaat. Elk zwaar
beladen lichaam. Maakt zich los
van het feitelijke lichaam.
En treedt het andere binnen.
Je weet niet waar het
begint. Misschien
de hele tijd her-
verdeeld op hetzelfde oppervlak. Zijwaarts
zonder temperatuur. Als er al oppervlakken
bestaan. Het redt waarschijnlijk
niets. Bestaat niet op zichzelf.
Waar men is. Lenigt
geen leed. Bespeurt
het gevoel niet eens. Is het er
wel in de diepten? Zoals
ze zijn? Zelfs poreus?
Als de randen
van de schaduw?

När livet går bort. Varje tungt
lastad kropp. Lösgör sig
från den faktiska kroppen.
Och går in till den andra.
Man vet inte var den
börjar. Kanske om-
fördelas den hela tiden
på samma yta. Sidovist
utan temperatur. Om ytor
ens finns. Den räddar nog
inte något. Finns inte i sig
själv. Där man är. Lindrar
inget lidande. Spårar inte
ens känslan. Finns den
ens nere i djup? Som
de är? Ens poröst?
Som sidorna
i skuggan?