SHAQTI

SHAQTI

Shaqti opent de gouden geldla van zijn mond voor een slok koffie.

‘Mijn tanden zijn niet meer waard dan een concubinekamertje,’ zegt hij.

Gedeukte blauwgrijze ogen die lachen boven een Ray Ban. Londen ’77. Zürich ’79.

Een Tripolitaans café in de heuvels van Bohemen. ’88-90.

Shaqti de aangeschoten vogel, de reisgids die de terugweg niet kan vinden.

Die, zonder water, niet uit de zee wilde drinken,

En, zonder eten, geen vis wilde vangen.

Shaqti die een mondvol bloed dronk op de dood van koning Idris.

Die betreurt dat alle landen niet als één geest kunnen bewegen:

‘Ik ben alleen en mijn land is alleen in alle stammen van zijn land’.

Shaqti die nog steeds koffie drinkt als ware het een karaf metafysische wijn,

Nog steeds zeventien en zwaaiend met een bebloede vlag op een brandend booreiland.

Die de Soedanezen uitscheldt voor dienstplichtige huurlingen.

‘Die aasgieren gaan niet naar huis,’ zegt hij,

En doorbreekt daarmee het allegro van een rondgang door de Oude Stad,

‘Soedan wil ze niet meer terug en Afrika evenmin.’

Twee schoolkinderen drukken een spartelend Soedanees jongetje tegen de muur

En spugen hem hun eisen in het gezicht.

Shaqti bij de waterhyacint met de tranen van Apollo.

Shaqti de onbezoldigde machinist die nederig en goedaardig lijkt

Maar die te veel onderhandeld heeft en te veel heeft verloren.

Die het gezicht op een VERMIST-affiche in Hammamkbir streelt en zegt:

‘Kijk, deze jongen. Dat is mijn zoon.’

SHAQTI

Shaqti opens the gold reckoning case of his mouth to knock back coffee.

‘My teeth are only worth a concubine’s room’ he says.

Dented blue-grey eyes laughing over Ray Bans. London ’77. Zurich ’79.

A Tripolitanian café in the hills of Bohemia. ’88-90.

Shaqti the shot bird, the tour guide who cannot recover his way.

Who, without water, would not drink from the sea,

And, without food, would not catch a fish.

Shaqti who swallowed a mouthful of blood on the death of King Idris.

Who mourns that every country cannot move as one spirit:

‘I am alone and my country is alone in all the tribes of its country’.

Shaqti still drinking coffee as if it were a carafe of metaphysical wine,

Still seventeen waving a blooded flag from a blazing oilrig.

Who chides the Sudanese as conscripted hirelings.

‘These scavengers won’t go home’ he says,

Breaking the allegro of a tour through the Old City,

‘Now Sudan doesn’t want them and Africa doesn’t want them.’

Two schoolchildren pin a wriggling Sudanese boy to the wall

And they hold him there and spit out their demands.

Shaqti at the water hyacinth with the tears of Apollo.

Shaqti the unpaid engineer who appears humble and kind

But has bargained too much and lost too much.

Who strokes the face of a MISSING poster at Hammamkbir and says:

‘Look at this boy. He is my son.’