THE DOCTOR

In the circular courtyard, trees
Turn yellow, a madwoman in restraints
Watches them; all at once she starts to speak
As if nothing were out of the ordinary
And the next day she dies
Of tuberculosis, making excuses
For having been such a bother.
It is not necessary, says the doctor
To try to calm such patients down completely
They would become too bored. He has ceased
Imagining a classless society
And sometimes sits in front of the municipal
Bandshell, to listen to a brass band play
Military marches of the Empire. 

DE DOKTER

De bomen van de ronde binnenplaats
Vergelen, een krankzinnige in dwangbuis
Kijkt ernaar; ze begint ineens te praten
Alsof er nooit iets aan de hand
Is geweest, en sterft de volgende dag
Aan haar tuberculose, zich verontschuldigend
Voor alle overlast. Sommige patiënten,
Zegt de dokter, moet je ook niet volledig
Proberen te kalmeren want
Ze zouden zich te veel vervelen.
Hij droomt niet meer over klasseloze
Maatschappijen, en gaat soms zitten
Voor de gemeentelijke muziektent om
Een fanfare keizermarsen te horen spelen.

LE DOCTEUR

Les arbres de la cour circulaire
Jaunissent, une délirante en contention
Les regarde ; elle se met à parler
Soudain comme si de rien n’avait
Jamais été, puis meurt le lendemain
De sa tuberculose en s’excusant
D’avoir tant dérangé. Il ne faut pas
Non plus, dit le docteur, chercher
A complètement calmer certains
Patients car ils s’ennuieraient trop.
Il a cessé de rêver aux sociétés 
Sans classes, et s’installe parfois
Devant le kiosque municipal pour écouter
Une fanfare jouer des marches d’Empire.