AFTER THE ETERNAL PROTEST

NA HET EEUWIGE PROTEST

Hij doet er een langlevende minuut van tikkende zintuigen over
om te weten dat het een rubberkogel was die afstevende op zijn voorhoofd,
gezeten tussen de hoofddeksels en sandalen, achtergebleven
als bronzen; levenslange gedenktekens voor een zaak
die verlies veronderstelt om hoop iets wilds te verlenen.
Hij bloedt door zijn beste hemd, gedragen in geval van dood,
nu verruïneerd door overleving; zijn hersenschudding tintelt
als een uitgeschud nat net; zijn bloed onopmerkelijk,
verkeerd gebruikt op asfalt . . . toch wil hij het terug
zoals familie hun gevallenen. De vuurlinie rent aan hem voorbij,
vreemd en normaal weer in hun enkelvoudige vel
en voedselverlangen. Iemand houdt de pas in om hem op te trekken
en is weer weg; hij laat hem staan, onstabiel, sterbezaaid,
plots misselijk van het idee van opoffering en all right.

AFTER THE ETERNAL PROTEST

He takes a long live minute of ticking senses
to know it was a rubber bullet homed at his forehead,
sitting among the hats and sandals remaining
like bronzes; live-time memorials to a cause
that presumes its loss to give its hope a wildness.
He bleeds down his best shirt, worn in case of death,
now ruined with survival; his concussion sparkling
like a wet shook net; his blood unnoted,
misused on asphalt . . . still he wants it back
as kin do their fallen. The frontline runs past him,
strange and normal again in their single skins
and desire for dinner. Someone slows to pull him up
and is off, leaving him in a standing spangled sway,
suddenly ill with the idea of sacrifice and okay.