WAKING (FOR KAFKA)

ONTWAKEN (VOOR KAFKA)

Het is een mandibulaire taal, de onze; een van loslaten
of grijpen; een byzantijnse binair van ja, nee (ja);
het schellak klikken van opgefokte vliegende herten.
Lieve Franz je moet houden van wie je wil
en erg – vergeet ’s werelds wrede
bevaderen en bemoederen . . . beide dragen voort
voorbij jouw kleine gewichtige dood.
In zekere zin overleven onze ouders ons altijd;
bij ons einde roepen wij om hen uit de donkerste nacht
van onze eerste eigen slaapkamer –
zelfs als ze niet komen
zal er Ontbijt zijn. Ontwaken is daarbij het absolute minimum
of mirakel. Niemand kan zeggen wat je zal zijn
of hoe er van je gehouden gaat worden. Loslaten, en nu grijpen.

WAKING (FOR KAFKA)

It is a mandible language, ours; one of release
or grasp; a byzantine binary of yes, no (yes);
the shellac click of stag beetles all het up.
Dear Franz you should love whom you want to
and hard—forget about the world’s wanton
fathering and mothering . . . both will bear on
past your little momentous death.
Our parents always outlive us in a sense;
at our end we call for them from the darkest night
of our first own bedroom—
even if they do not come
there will be Breakfast. Waking is the bare minimum
or miracle. There’s no telling what you’ll be,
or how you’ll be loved. Release, now grasp.