ALL THAT IS CERTAIN IS NIGHT LASTS LONGER THAN THE DAY

ZEKER WETEN WE ALLEEN DAT DE NACHT LANGER DUURT DAN DE DAG

Kijk naar je verleden, hoe het groeide.
Je hebt het gekend sinds het nog maar zó hoog was. Toch, zoals je
daar nu staat, ben je er nooit geweest. Delen versleten,
vernieuwd, vervangen. Ook al draag je dezelfde naam.
Je bent net die grap over de bijl.
 
Intussen heb je geleerd dat je misdragen niet
per se betekent dat je jezelf niet bent. Blijf altijd trouw
aan jezelf. In schrijfletters boven de landelijke schoolborden,
de landelijke praatprogramma’s. En geen grote gedachte,
althans doorgaans niet. Ze is je te veel, ik weet het.
 
Ooit zal je leven een meer zijn in het hoogland
dat niemand ooit zal zien, en het zal ook de dieren zijn
van die plek. Zijn vormen niet te onderscheiden van grond.
Alle tijd zal er samenvloeien.
 
Laat het kind dat je was met rust. De wens om haar te troosten
is een verlangen om te worden getroost. Wil je haar
laten zien hoe ze levend begraven wordt
in de herinneringen van een vreemde? Vermijd de achterstraatjes,
de stacaravans van vrienden, en van vrienden van vrienden. . . .
Sommige dingen waar je voor zou willen waarschuwen
zijn nog niet in haar streektaal opgenomen.
 
Ze komt feilloos naar je toe, alsof je het Noorden bent.
Tussen jullie in heeft zich een vallei geopend.
In de vallei een rivier,
op de rivier een versluierende mist.
 
Een soortgelijke mist slentert door de morgenstraten, becommentarieert
het verschil tussen Ottawa en Hull, Boeda
en Pest, tussen wat vroeger Riviermond was en wat vroeger
Vorstin was en het veer dat ooit die oevers verbond.

ALL THAT IS CERTAIN IS NIGHT LASTS LONGER THAN THE DAY

Look at your past, how it’s grown.
You’ve known it since it was yea high. Still, you,
as you stand now, have never been there. Parts worn out,
renewed, replaced. Though you may bear the same name.
You’re like the joke about the axe.

In time you’ve learned that to behave badly isn’t
necessarily to behave out of character. To thine own self
be true. In script above the nation’s chalkboards,
the nation’s talkshows. And not a great idea,
depending. It’s too much for you, I know.

One day your life will be a lake in the high country
no one will ever see, and it will also be the animals
of that place. Its figures indistinguishable from ground.
All of time will flow into it.

Leave the child you were alone. The wish to comfort her
is a desire to be comforted. Would you have
her recognize herself buried alive
in the memories of a stranger? Avoideth the backroads,
doublewides of friends, and friends of friends. . . .
Some of what you would warn against
has not yet entered her vernacular.

She travels unerringly toward you, as if you are the North.
Between you, a valley has opened.
In this valley a river,
on this river an obscuring mist.

A mist not unlike it walks the morning streets, comments on
the distinction of Ottawa from Hull, Buda
from Pest, what used to be Estuary from what used to be
Empress and the ferry that once ran between them.