ROTHKO VIA MUNCIE, INDIANA

ROTHKO VIA MUNCIE, INDIANA

De jaren tachtig. Het begin van een lang decennium, de late werken
van de eeuw. Sneeuw op het terrein, het veld in tweeën gesplitst
door de vorderingen van een recent model John Deere in lage versnelling
met een lading strobalen voorop. De dochter van de bestuurder
doet haar korset om, denkt dat haar scoliose iets is wat de duivel
haar aandeed, een christen die tekortschoot. Haar moeder citeert
uit de Bijbel aan de telefoon in de keuken en de keuken
ruikt naar koffie en ruikt naar hond. Kerstlichtjes
 
langs de dakranden van bungalows geregen, voertuigen vastgemeerd
aan bungalows met blokverwarmingskabels. Door geruchten
van dronkenschap en corruptie slonken de kansen van de democraat
op het burgemeesterschap. Want we prefereren simpele woorden boven een complexe
gedachte. De massieve kracht van het ondubbelzinnige. Vlakke vormen
die de illusie vernietigen, de waarheid openbaren. Nu bevat het oog van de unie
halfschaduw, en de stadsvuilstort blijft waar hij is.
De avond valt, of gaat op, of vloeit uit de gestalten voort.
Het SportsPlex en het Modelvliegtuigmuseum, Winkelcentrum
Muncie en de beide rechthoeken van Ball State University
plengen hun associaties, beleven een onbekend avontuur
in onbekende ruimte. Halogeenlampen verlichten een anekdote
van de ziel. Je zult zijn gezicht hier niet meer terugzien.
De paarse groeve herbergt een groter duister in de diepte,
de White River slaapt in haar blokhut van pakijs.
In de examenklas ontwikkelt zich een abstract gevoel,
 
een neiging tot symbolisme, geboren uit het fatale autowrak van
oudejaarsnacht, een piek in de verzoeken om Bob Seger
aan de radioprogramma’s door een pseudoreligieuze ervaring van eindeloze
onmetelijkheid. Zoveel helderheid bereiken is vragen
om misverstanden. Hun leven neemt de afmetingen aan
van de velden, de stad, haar gevels en plattegrond, waarvan het geluk
dat van henzelf zal zijn. Huur, voedselbudget, truien aan
in huis. Basketbal, basketbal, en een tweede huwelijk. 

ROTHKO VIA MUNCIE, INDIANA

The 1980s. Beginning of the long decade, the century’s
late works. Snow on the grid, field bisected
by a late model John Deere’s progress in low gear
with a front-end load of straw bales. Its operator’s daughter
dons her brace, thinks her scoliosis the devil’s work
on her, a not-good-enough Christian. Her mother talks
scripture on the phone in the kitchen and the kitchen
smells of coffee and it smells of dog. Christmas lights

strung along the eaves of bungalows, vehicles moored
to bungalows by their block heater cords. Rumours
of drunkenness and corruption sunk the Democrat’s bid
for mayor. For we favour the simple expression of the complex
thought. The large shape’s impact of the unequivocal. Flat forms
that destroy illusion, reveal truth. Now the union’s eye
has twilight in it, and the city dump will stay where it is.
Evening falls, or rises, or emanates from the figures.
The SportsPlex and Model Aviation Museum, the Muncie
Mall and both quadrangles of Ball State University
shed their associations, perform an unknown adventure
in unknown space. Halogens illuminate an anecdote
of the spirit. You won’t see his face around here again.
The violet quarry hosts a greater darkness further in,
the White River sleeps in its cabin of pack ice.
Among the graduating class an abstract feeling develops,

an inclination to symbolism born of the fatal car wreck on
New Year’s, a spike in requests for Bob Seger
to the call-ins from a quasi-religious experience of limitless
immensity. To achieve this clarity is inevitably
to be misunderstood. Their lives take on the dimensions
of the fields, the city, its facades and its plan, whose happiness
will be their own. Rent, food budget, sweaters
indoors. Basketball, basketball, and a second marriage.