The Sniffy Bunch

Stay in, someone says, the revolution is happening on the web.
Someone from our clan lays claim to a few pixels on the internet
and rallies a group so we can all collect the irritations.
The revolt’s initiators post their big ideas about the rebellion
on the forum as if it were a company with growth potential in
a crisis, others waste their breath on the age of bad taste.

After the media have correctly implemented the short embargo
our uproar against the archaic petroleum dream is first seen as
an incident, a futile protest, after which opinions are published
by online presses about our disowned identity and parallels are drawn
with different generations, a sociologist is brought to the studio
and asks if this is an invite to the TV poll ‘Brilliant or Bonkers?’

Using the ad revenue of our massive internet hit – the video of
wheelchair OAPs who kidnapped their bank manager, disappointed
about the recent stock plunge – we will ask a soap actor to be
the grinning anchor of a commercial, shot by the director of
a romcom full of infotainment. Someone who likes to write sad poetry
will phrase the clinical state in a pithy yet accurate credo.

In a dazzling show the former flag-bearer, who wore ignorance like
a badge in amongst his bureaucratic banter, is sentenced and the impasse
is no longer a symptom. Bystanders say we’re the sniffy bunch of our day,
the despairing choir hoping for the turnaround, the change of course.
There is a sudden stop to lurking under awnings, in kebab shops, markets
and gambling dens. We step out of the shadow cast by this charade.

De opgehaalde neus

De opgehaalde neus

Blijf thuis, zegt iemand, de revolutie vindt plaats op het internet.
Iemand uit onze clan claimt enkele pixels op het web en
roept een groep op zodat we de irritatie kunnen verzamelen.
De ondernemers van de revolte delen op het forum ideetjes over
de opstand alsof het een bedrijfje met doorgroeimogelijkheden
in crisis betrof, anderen lullen raak over de eeuw van de wansmaak.

Nadat de media het korte embargo correct hebben opgevolgd wordt
ons oproer jegens de verouderde petroleumdroom eerst opgemerkt
als een incident, een zinloos verzet, waarna in de online pers opinies
verschijnen over onze miskende identiteit, men parallellen trekt met
andere generaties, een socioloog naar de studio wordt gehaald en vraagt
of dit een visitekaartje is voor de televisieverkiezing ‘Gek of Genie?’.

Met de advertentie-inkomsten van onze internethit – het filmpje van
de rolstoelbejaarde die hun bankbaas kidnapten uit teleurstelling
over het recente beursverlies – vragen we een soapacteur als breed
grijnzend boegbeeld voor een spotje, gedraaid door de regisseur van
een romcom vol infotainment. Iemand die graag droevige gedichten
schrijft formuleert het ziektebeeld in een bondig maar correct credo.

Met veel spektakel wordt de oude vlagvoerder, die tussen beleidsbabbels
door de onkunde als insigne droeg, veroordeeld en is de impasse niet 
langer een symptoom. Omstanders noemen ons de opgehaalde neus
van de tijd, het wanhoopskoor hopend op de ommezwaai, de kentering.
Het zich verschuilen onder luifels, in pitabars, beurshuizen en gokkantoren
wordt gestaakt. We komen uit de slagschaduw van deze schertsvertoning.