The Barking Dogs Have all Gone

Boy, I’d like to know: what makes it worthwhile,
the navel-gazing quiet by the pilot light of your bathroom heater,
preaching love at every sneeze, fretting over the absurdity of
first names because today I spoke a baying albino dog in the street
that read the warts on its balls as braille and then still didn’t know
whether we were allowed to write poems about the moon. 

Boy, I’d like to know: what makes it worthwhile to keep living
this life, to persist in anger and keep on writing;
letters, essays, poems, in which you recommend yourself and
revile the world, combat indifference, the days of faits divers.
 
Boy, I’d like to know: what makes it worthwhile to keep on
writing till people forget your debut when
our finger no longer serves to point at the moon but your four
readers would rather google huggable junkies. 

All hope is in vain when from the farmette you warble chatter verses
into the world, compress your thoughts into a couple of status bars,
write an essay in one-hundred-and-forty characters. (I know a poet
who braids his beard into a noose – the barking dogs have all gone.) 

Boy, my dream is both impossible and baleful, all the windbags are at it
in this feck-to-feck race and what remains is a ream of paper
with all that hopeless angling, but I promise: 

I’ll lift up head from chest, to give the ribs some space and keep on
writing: letters, essays, poems etcetera. 

That dog: do not forgive him.

Er zijn geen blaffende honden meer

Er zijn geen blaffende honden meer

Jongen, ik zou willen weten: wat maakt het de moeite waard,
het navelstarende zwijgen bij de waakvlam van je badkamerboiler,
bij elk niezen de liefde preken, piekeren over de potsierlijkheid van
voornamen want vandaag sprak ik een bassende albinohond op straat
die de wratten op zijn ballen als braille las en daarna nog steeds niet wist
of we gedichten over de maan mogen schrijven.

Jongen, ik zou willen weten: wat maakt het de moeite waard om dit leven
te blijven leiden, te volharden in boosheid en door te blijven schrijven;
brieven, opstellen, gedichten, waarin je jezelf aanprijst en de wereld
verguist, vecht tegen onverschilligheid, de dagen van faits divers.

Jongen, ik zou willen weten: wat maakt het de moeite waard verder
te blijven schrijven tot men je debuut vergeet wanneer
onze vinger niet meer dient om naar de maan te wijzen maar je vier
lezers liever knuffeljunks googelen.

Alle hoop is ijdel wanneer je vanuit de fermette kwetterverzen de
wereld in kweelt, je gedachten comprimeert in een statusbalk of twee,
een essay schrijft in honderdveertig tekens. (Ik ken een dichter
die van zijn baard een strop vlecht – er zijn geen blaffende honden meer.)

Jongen, mijn droom is onmogelijk en nefast, alle blaaskaken zijn op drift
in deze nep-aan-neprace en wat overblijft is een riem papier
met het hopeloze gehengel, maar ik beloof:

ik haal het hoofd uit de borstkas, gun de ribben ruimte, blijf
schrijven: brieven, opstellen, gedichten et cetera.

Die hond, vergeef hem niet.