TOO LATE

I was cycling across a lull in the city
that turned slowly into houses where people live together
when loneliness jumped on the pillion

and said I’ll ride with you a bit I’m going that way anyway
It’s not convenient I said. I have to find a beginning
for a letter. Goodbye.

I peeled a red apple and saw the pale
meat looking so withdrawn on its plate
I couldn’t eat it. Imagined the woman

you chose instead of me and devised another
country I could live in.
Loneliness had tried out all the chairs

and was just lying down in bed when you called.
You looked so weary I felt free to invite you in.
But you had lots of baggage. Suitcases full

of nimble words too heavy to carry.
The man speaks. Why won’t you let me in
is there someone else in there?

No I lie. I’m on my own. I count how many
lies a person can come across in a doorway
and get the impression something’s missing.

TE LAAT

TE LAAT

Ik fietste door een kalmte in de stad
die langzaam huizen werd waarin mensen samen
wonen toen de eenzaamheid achterop sprong

en zei ik rijd een stukje met je mee ik ga toch die kant uit.
Het komt niet uit zei ik. Ik moet nog een begin vinden
voor een brief. Tot ziens.

Ik schilde een rode appel en zag het bleke
vlees zo in zichzelf gekeerd staan op een bord
dat ik het niet kon eten. Stelde me de vrouw voor

die jij boven mij verkoos en bedacht een ander
land om in te kunnen wonen.
De eenzaamheid had elke stoel geprobeerd

en lag net in bed toen jij aanbelde.
Je zag er zo moe uit dat ik je binnen kon vragen.
Maar je had veel bij je. Koffers vol beweeglijke

woorden te groot en te zwaar om te dragen.
De man spreekt. Waarom laat je me er niet in
is er soms iemand binnen?

Nee lieg ik. Ik ben alleen. Ik tel hoeveel
leugens een mens in een deuropening kan vinden
en heb de indruk dat er iets ontbreekt.