TELEMACHUS BY ODYSSEUS’ GRAVE

You paraded about your victories so much that
you forgot that in this world you don’t have to learn
to win, but to lose

And now you lie under this rock, here,
that those treacherous asslickers erected for you, rolled
on top of you by your hurt lovers and quite simply stabbed into your heart
by all indifferent time

Sometimes I hated you, sometimes I yearned for you deeply
to your mother you were an unrequited love
to me – unhealed teenage dreams

While you fought with the Polyphemuses birthed by
your drunken consciousness and laid with immodest sensuality
in sorcerer-conjured holes and with Charybdises
a fortress of colossal emptiness grew in your soul

You never believed that
in the world there is something stronger than storming
city walls – a body that needs be taken at any cost

Now, by your grave, I can tell you – it is without reason
you left me alive by the walls of this world

I am saying this as your son, a Trojan horse
of your own creation – without any perfidy, I will rightfully
penetrate your memorial city, enter your
glorious life’s museum and with pig’s feet
will trample your victories and open the gates to squalor
degradation and fiery scorn
will destroy it to the foundations of existence

TELEMACHUS BIJ HET GRAF VAN ODYSSEUS

Je ging zo prat op je overwinningen, dat
je vergat, dat je in deze wereld niet moet leren
om te winnen, maar om te verliezen

En nu lig je daar onder een steen bedolven
die verachtelijke kontlikkers voor jou hebben geplaatst,
die gekwelde minnaressen over je heen hebben gerold, of die gewoon
de voor alles onverschillige tijd je in de borst heeft gestoken

Soms heb ik je gehaat, soms erg naar je verlangd
voor moeder was je een onvervulde liefde
voor mij – de nooit helende dromen uit mijn adolescentie

Zolang jij vocht tegen de Polyfemen, die in je dronken bewustzijn waren geboren
en je sliep met je in mateloze opwinding
zelfgeschapen tovenaressen, de Scylla’s en de Charybdissen
groeide er in je eigen ziel een immense vesting van leegte

Je geloofde nooit, dat
er in de wereld iets machtigers bestaat, dan het bestormen
van stadsmuren, – een lichaam, dat je tot elke prijs moet nemen

Nu, bij je graf, kan ik je zeggen – je hebt mij
nodeloos aan de muren van deze wereld in leven gelaten

Dus ik, je zoon, het door jezelf verwekte
paard van Troje, zeg tegen je: zonder enig bedrog zal ik rechtmatig
de stad van je herinnering binnensluipen,
het museum van je eerbiedwaardig leven
en met varkenspoten zal ik je overwinningen vertrappen en de poorten openen voor gemeenheid, degradatie en een vlammende paniek
en ik zal ze vernietigen tot op de grondvesten van hun bestaan.

TELEMACHAS PRIE ODISĖJO KAPO

Tu tiek puikavaisi savo pergalėmis, kad
užmiršai, jog šiame pasaulyje reikia mokytis ne
laimėti, o pralaimėti

Štai ir dabar guli prispaustas akmens
kurį tau pastatė niekingi šiknalaižiai, kurį tau užritino
įskaudintos meilužės ar paprasčiausiai įsmeigė į krūtinę
viskam abejingas laikas

Kartais tavęs neapkenčiau, kartais labai ilgėjausi
motinai buvai neišsipildžiusi meilė
man – niekados neužgyjantys paauglystės sapnai

Kol kovojai su savo girtos sąmonės pagimdytais
polifemais ir gulinėjai su besaikio gašlumo
sukurtomis burtininkėmis skilomis ir charibdėmis
tavo paties sieloje užaugo milžiniška tuštumos tvirtovė

Tu niekada netikėjai, kad
pasaulyje yra kas nors tvirtesnio, nei šturmuojamo
miesto sienos, – kūnas, kurį reikia paimti bet kokia kaina

Dabar, prie tavo kapo, galiu tau pasakyti – be reikalo
palikai mane gyvą prie šio pasaulio sienų

Tai aš tau sakau, tavo sūnus, tavo paties sukurtas
Trojos arklys, – be jokios klastos, teisėtai
įsigausiu į tavo atminimo miestą, į tavo
šlovingo gyvenimo muziejų ir kiaulės kojomis
trypsiu tavo laimėjimus ir atversiu vartus menkystei
degradavimui ir ugningai paniekai
ir sugriausiu iki būties pamatų