The Snake

DE SLANG

Hij stuurde haar een slang met de instructie haar niet te bijten.
Het pakje was een lange kartonnen koker met gaatjes erin.
De slang was geel en zwart, met rode vierkantjes en ruitjes
die goed pasten bij haar gele kat, haar zwarte schildpad en de rode
bloemen van de cactussen, die de voelsprieten waren van haar flat.
De kat hield zich wijselijk verre van die koudbloedige kronkelaar,
die golvende, tongzwaaiende danser die zijn bazin volgde
van kamer naar kamer, als zijn wiegelende ambassadeur.
Dat hij haar niet zou bijten, wist ze niet, en ze kreunde wanhopig
wanneer hij over haar voeten gleed, maar naarmate dat vaker
gebeurde en ze soms wakker werd met dat beest op haar borst of om haar nek
gewonden, begon ze hem te aanvaarden, van hem te houden en vroeg
thuis te komen omdat ze haar huisdieren, zei ze, te eten moest geven.
Hij stuurde haar een tweede slang met de instructie haar te bijten.

The Snake

He posted her a snake instructed not to bite her.
It came in a long cardboard tube, pricked all over.
It was yellow and black, with red squares and diamonds
to go with the yellow cat, the black terrapin, the red
flowers of the cacti that were the feelers of her flat.
The cat did well to be wary of this cold-blooded slitherer,
this swaying, tongue-waving dancer who followed its
mistress from room to room, as his wriggly ambassador.
She did not know it wouldn’t bite her, and winced
when it brushed across her feet but when this happened
regularly, when she woke to find it lying on her body
or coiled around her neck, she began to accept it, want it,
come home early, saying she had to feed her pets.
He posted her a second snake instructed to bite her.