THE GREAT WHITE SHARK

DE WITTE HAAI

Al dagenlang gooit hij een spoor van tonijnbloed
in de oceaan om zo een witte haai

te lokken zodat we zijn vin kunnen aanraken.
De kracht van het primitieve is parallactisch:

in een museum komt een chacmool over als elegant
en verfijnd beeldhouwwerk, als kunst, maar

zie hoe de priester het kloppend hart uit
het blauwe lijf van het slachtoffer rukt en het

nog pompend op de chacmool legt en we braken bijna.
We denken dat het gebruik van een berylliumgyroscoop

technologische superioriteit toont maar de drang
van ideologieën toen en nu maakt wraak meedogenloos.

De drang tot skydiven, abseilen, wildwaterkanoën
is de drang tot ontladen, de drang om te sterven.

Diamant en grafiet mogen dan allotrope vormen
van koolstof zijn, maar wat zijn de allotrope vormen

van ritueel en verlangen? Maanlicht op zwart water,
gele forsythia die bloesemt in een aprilnacht,

rode esdoornbladeren in stilte vallend in oktober:
de seizoenen zijn nog geen menselijke vormen van verlangen

THE GREAT WHITE SHARK

For days he has dumped a trail of tuna blood
into the ocean so that a great white shark

might be lured, so that we might touch its fin.
The power of the primitive is parallactic:

in a museum exhibit, a chacmool appears as elegant
and sophisticated sculpture, as art, but

witness the priest rip the still-beating heart
out of the blue victim’s body and place it

pulsing on a chacmool and we are ready to vomit.
We think the use of a beryllium gyroscope

marks technological superiority, but the urge
of ideologies then and now makes revenge inexorable.

The urge to skydive, rappel, white-water kayak
is the urge to release, the urge to die.

Diamond and graphite may be allotropic forms
of carbon, but what are the allotropic forms

of ritual and desire? The moon shining on black water,
yellow forsythia blossoming in the April night,

red maple leaves dropping in silence in October:
the seasons are not yet human forms of desire.