THE GIFT

HET GESCHENK

De stukjes van deze legpuzzel vormen
straks het gouden gezicht van Toetanchamon,

maar momenteel zijn het vlekjes
kleur verspreid over de vloer.

Deze momenten van bewustzijn
hebben geen puzzelpasvorm – hartslag

van een vliegende zwaluw – sporen
van een rode lynx op het Windsorpad,

voorgevoel dat vreugde schuilgaat in
een lucifer, in zonnebloemstengels uitrukken,

een urn leegschudden vanaf een brug
zodat de asresten een wolk vormen.

De stukjes van een leven blijven uiteindelijk
stukjes. Niemand kan papyrus herstellen

als het eenmaal vlam heeft gevat;
maar voordat de agapanthus bloeit,

voordat het lichaam verschroeit, uitwist
het bewustzijn, heb je tijd

om te puzzelen, schommelen, slingeren, brassen
huppelen, doedelen, klagen, gloeien.

THE GIFT

The pieces of this jigsaw puzzle
will form King Tut’s gold face,

but, at the moment, they are bits
of color strewn on the floor.

These moments of consciousness
have no jigsaw fit—heartbeat

of a swallow in flight, bobcat
prints across the Windsor Trail,

premonition that joy lurks inside
a match, uprooting sunflower stalks,

tipping an urn from a bridge
so that ashes form a cloud,

The pieces of a life stay pieces
at the end. No one restores papyrus

once it has erupted into flame;
but before agapanthus blooms,

before the body scorches, razes
consciousness, you have time

to puzzle, sway, lurch, binge,
skip, doodle, whine, incandesce.