IN THE DARK ROOM

I’ve taken photos of all the distant places
I’ve been without you;
photos to prove how complete
my life is without you.
I’ve tried to adopt smiling expressions
for the camera
like a man of the world –
certainly didn’t want to seem
like a guy who couldn’t survive
a couple of kisses and a wasted opportunity.
But my photos from Norway, Greece and Thailand
didn’t develop into the pictures
I’d planned.
In the dark room
your face appeared
over and over again.
The dripping skins that I hung out in a row
were the over-exposed images
of my life without you;
the photos I showed to people
bleached postcards
from my new life to you.
And yet I still hoped
the photos might persuade you.

They didn’t.

It’s a pity, you said, that I
lead such a vicarious life in Europe.
The dictionary explains ‘vicarious’
as: ‘temporary’, ‘indirect’, ‘second-hand’.

I disagreed with you impatiently,
said that only Tuaregs and Amazonian Indians
didn’t live a so-called “vicarious life”.
And when they sat around the camp fire and told stories
their lives were also indirect,
second-hand and temporary,
I added.

But in the dark room
by the sleeping body of the woman
who I share my life with now
I know, as always,
exactly what you mean.
In the darkness
your words hold me
with soft eyes
again.

IN DE DONKERE KAMER

Ik heb foto’s genomen op alle verre plekken
waar ik was zonder jou;
foto’s die moesten bewijzen hoe volledig
mijn leven zonder jou nu is.
Gelaten heb ik geprobeerd naar de camera
te glimlachen
als een man van de wereld,
wou beslist niet lijken
op een vent die een paar zoenen
en een verkeken kans kan doorstaan.
Maar mijn foto’s uit Noorwegen, Griekenland en Thailand
hebben zich niet ontwikkeld tot de kiekjes
die ik van plan was.
In de donkere kamer
zag ik je gezicht
steeds opnieuw langskomen.
De druipnatte vellen die ik in een rij ophing
waren de overbelichte beelden
van mijn leven zonder jou;
de foto’s die ik aan mensen liet zien
de fletse ansichtkaarten
uit mijn nieuwe leven aan jou.
En toch hoopte ik
dat die foto’s je zouden overtuigen.

Niet dus.

Het is jammer, zei je, dat ik
in Europa zo’n vicarious leven leidde.
Het woordenboek vertaalt vicarious
als plaatsvervangend, indirect, tweedehands.

Ik verschilde heftig met je van mening,
zei dat alleen Toearegs en Amazone-indianen
geen zogenaamd vicarious leven leiden.
En wanneer ze om het kampvuur gezeten verhalen vertellen
is ook hun leven indirect,
tweedehands en plaatsvervangend,
voegde ik eraan toe.

Maar in de donkere kamer
naast het slapende lichaam van de vrouw
met wie ik nu mijn leven deel
weet ik, zoals altijd,
precies wat je bedoelt.
In het donker
raken je woorden
mij weer met
zachte ogen aan.

IN DIE DONKERKAMER

Ek het foto’s geneem op al die ver plekke
waar ek was sonder jou;
foto’s wat moes bewys hoe volledig
my lewe nou sonder jou is.
Ek het gelate probeer glimlag
vir die kamera
soos ’n man van die wêreld,
wou beslis nie lyk
na ’n ou wat nie ’n paar soene
en ’n verspeelde kans kon oorleef nie.
Maar my foto’s uit Noorweë, Griekeland en Thailand
het nie ontwikkel in die prentjies
wat ek beplan het nie.
In die donkerkamer
het jou gesig
oor en oor aan my verskyn.
Die druipnat velle wat ek in ’n ry uitgehang het
was die oorbeligte beelde
van my lewe sonder jou;
die foto’s wat ek aan mense gewys het
die gebleikte poskaarte
uit my nuwe lewe aan jou.
En tog het ek gehoop
die foto’s sou jou oortuig.

Dit het nie.

Dis jammer, het jy gesê, dat ek
in Europa so ’n vicarious lewe lei.
Die woordeboek vertaal vicarious
as plaasvervangend, middellik, tweedehands.

Ek het driftig van jou verskil,
gesê dis net Toearegs en Amasone Indiane
wat nie ’n sogenaamd vicarious lewe lei nie.
En wanneer hulle om die kampvuur sit en stories vertel
is ook hulle lewens middellik,
tweedehands en plaasvervangend,
het ek bygevoeg.

Maar in die donker kamer
langs die slapende lyf van die vrou
met wie ek nou my lewe deel
weet ek, soos altyd,
presies wat jy bedoel.
In die donker
vat jou woorde weer
met sagte oë
aan my.