Alfred Schaffer
Alfred Schaffer
Alfred Schaffer, een van de meest getalenteerde Nederlandse dichters van zijn generatie, debuteerde in 2000 met de bundel Zijn opkomst in de voorstad. Zijn tweede bundel, Dwaalgasten (2002) werd genomineerd voor de VSB Poëzieprijs. Vervolgens publiceerde hij nog Geen hand voor ogen (2004), De muziek die ons toekomt (2005), Schuim (2006 en Kooi (2008), Mens dier ding (2014) en Postuum. Een lofzang (2016). Voor zijn eerste bundel kreeg hij de Jo Peters-poëzieprijs, en vervolgens ontving hij respectievelijk nog de Hugues C. Pernath-prijs, de Ida Gerhardt-poëzieprijs en de Jan Campertprijs. In 2021 kreeg hij voor zijn bundel Wie was ik, strafregels de Herman de Coninckprijs, en nu werd hij voor zijn oeuvre gelauwerd met de P.C. Hooftprijs voor poëzie. De jury noemt zijn bundels "spitsvondig, dubbelzinnig en van een sprankelende veelstemmigheid. (...) Schaffer durft te experimenteren en 'merkwaardige bundels' te maken."
Alfred Schaffer groeide op in Den Haag, als zoon van een Limburgse vader en een Arubaanse moeder. In 1996 verhuisde hij naar de Zuid-Afrikaanse stad Kaapstad, waar hij zijn studie voortzette en zijn toekomstige vrouw ontmoette. Hij keerde in 2005 terug naar Nederland om daar als redacteur voor een Nederlandse uitgever te werken. In 2011 vertrok hij opnieuw naar Zuid-Afrika, waar hij momenteel doceert aan de Universiteit van Stellenbosch.
In 2014 verscheen de bundel Mens dier ding, en die werd onmiddellijk juichend ontvangen. ‘Dit boek is een gebeurtenis in de poëzie […] een meesterwerk,’ schreef NRC Handelsblad. ‘Schaffer laat zien tot wat voor dierlijks een mens in staat is en hoe weinig een mensenleven soms waard is. Dat doet hij met humor, met schwung, teder en bedachtzaam; in poëzie waarin “bloeddorst” eruit kan zien als een “massief brok pure chocolade”. […] Mens dier ding grijpt je naar de keel, en dat gebeurt niet dagelijks bij poëzie.’
De bundel Mens dier ding, die deels geïnspireerd werd door Chaka, een beroemde Zuid-Afrikaanse roman die uit 1931 dateert en werd geschreven door Thomas Mofolo, beschrijft de imaginaire ontwikkeling van de negentiende-eeuwse staatsman en tiran Sjaka Zulu (1787-1828). Aan de hand van een reeks dagdromen en grote gebeurtenissen uit diens leven ontrukt de dichter Zulu aan het verleden en voert hij hem het moderne mediatijdperk binnen, naar de wereld van speeddating, UFO’s en bruisende pijnstillers. De bundel heeft een zeer divers karakter; de bijdragen variëren van lyrische gedichten tot tweets – bijvoorbeeld: ‘SJAKA’S RECHTSZAAK LIVE VIA NIEUWS24’:
7:20 Verdachte S schiet streng bewaakt de achteringang van de rechtbank binnen.
7:41 Voor de hoofdingang kronkelt de rij journalisten als een spastische slang.
De talige experimenten en de ontregelende, maar op nuchtere en zakelijke toon verwoorde observaties en de reflecties over de levenschaos hebben in Schaffer poëzie plaatsgemaakt voor een bredere, volwassener benadering waarin vormvernieuwing en conceptuele experimenten zich paren aan heldere, lyrische teksten. Hij maakt hiermee de belofte van zijn vroege werk meer dan waar.
Het werk van Alfred Schaffer is vertaald in het Afrikaans, Engels, Frans, Duits, Macedonisch, Turks, Indonesisch en Zweeds.
Bibliografie
Poëzie
Zijn opkomst in de voorstad, Rap, Amsterdam, 2000
Dwaalgasten, Rap, Amsterdam, 2002
Definities en hallucinaties, Perdu, Amsterdam, 2003
Geen hand voor ogen, De Bezige Bij, Amsterdam, 2004
Schuim, De Bezige Bij, Amstedam, 2006
Louter, De Bezige Bij, Amsterdam, 2008
Kooi, De Bezige Bij, Amsterdam, 2008
Bezoek, Tungsten Pers, Hilversum, 2012
Mens dier ding, De Bezige Bij, Amsterdam, 2014
Postuum: een lofzang, De Boer/ De Ruiter, Vlissingen, 2016
En dat stopt het, Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek, Amsterdam, 2016
Wie was ik, strafregels, De Bezige Bij, Amsterdam, 2020
Gedichten
Sponsors
