Lisa Robertson

Als essayist en bezieler van het ‘office for soft architecture’ exploreert ze sinds de late jaren 90 stedelijke ruimtes in relatie tot moderne kunst. ‘Soft architecture’ staat voor een tegendraads kijken: niet het staketsel of verticale structuur, maar het oppervlak dat je kunt aanraken nodigt uit tot denken. Met dezelfde tegendraadse beweging begeeft ze zich in het recente Nilling in de traditie van de filosofische essayistiek, waarin ze onder meer de onzichtbare plaats van het lezen wil beschrijven. 

Als dichter gaat ze vaak aan de slag met een poëtisch genre, dat ze als een wandelaar in een landschap verkent en zich toe-eigent. Debbie: An Epic schept bijvoorbeeld een episch panorama waarin de held van het verhaal geen koning of kruisvaarder is maar Debbie, ‘moot person in moot place.’ Het hoofdpersonage mag met ironische nadruk obscuur zijn, haar ambities zijn dat niet. Ze wil, zoals een epos dat vraagt, iets over de wereld vertellen waar ‘wij’ wonen. Die wereld is slim sensueel en ‘wij’ zijn denkende vrouwen; ‘women lounged on the clipped / grass, shadows and intelligence moving / lightly over their skin, compelled by / the trenchant discussion of sovereignty’. Taal is er een fysieke aanwezigheid (‘nouns and nerves decay’) en een machtsspel (‘If Virgil has taught me anything, it’s that authority is just a rhetoric or style which has asserted the phantom permanency of a context’). 

Robertson schrijft om de veranderlijkheid van contexten te tonen (het weer, bijvoorbeeld, als atmosferische context in Weather) én om ze af te dwingen. Al haar werk is politiek en beoogt niets minder dan ‘[t]he feminist sky split[ting] open.’ In de wereld die we met en voor elkaar creëren doet het er toe wie over wie schrijft, toont ze met het even charmante als scherpe The Men. In R’s Boat brengt ze, via Rousseau nota bene, deining in ons denken over wat er als persoonlijke ervaring geldt, en in haar meest recente bundel Cinema of the Present gaat ze aan de slag met het idee van een collectieve dialoog. Ze voert er een gesprek op waarin twee stemmen elkaar aflossen. Het voornaamwoord ‘you’ springt van de ene partij naar de andere. Aangezien wie of wat de ene of de andere is onuitgesproken blijft en er weinig narratief is dat het gesprek vormgeeft, is ‘you’ de rode draad. ‘You’ rijgt de echoënde vragen en antwoorden, de observaties, imperatieven en wensen aan elkaar, ‘you’ is wat ene met andere verbindt. ‘You,’ toont Robertson hier, is de ruimte die we met elkaar delen en ‘You never agreed with disambiguation.’ Bibliografie
 
Poëzie (selectie)

The Weather. BC: New Star, Vancouver, 2001; UK: Reality Street, 2001
The Men: A Lyric Book. BookThug, Toronto, 2006
Lisa Robertson's Magenta Soul Whip.  Coach House Press, Toronto, 2009)
R’s Boat. University of California Press, 2010
Nilling: Prose. BookThug, Toronto, 2012
Cinema Of the Present. Coach House Press, Toronto, 2014