Habib Tengour

In 1976 debuteerde Tengour met een surrealistisch manifest: Tapapakitaques, la poésie-île. Sindsdien schreef hij tientallen dichtbundels, prozaboeken en essaybundels. Zijn werk is geïnspireerd door zowel westerse auteurs als James Joyce en de surrealisten, als door pre-islamitische poëzie, de Moe’allakat, klassieke lyrisch-epische gedichten over het leven in de woestijn, liefde en godsdienst.
           
Tengours poëzie verenigt traditie en moderniteit, hier en daar, werkelijkheid en droomwereld, en kenmerkt zich door een grote vrijheid en diversiteit in vorm. Zo experimenteert hij met paginawit, waardoor zijn gedichten een sterke ruimte-ervaring geven.  Tengour schrijft compacte, zorgvuldig geconstrueerde zinnen met een sobere interpunctie, die door hun elliptische karakter een ongepolijste en sterke associatieve werking hebben, als zandkorrels in de woestijn, ruw en veelkantig:
 
            VREEMDELINGE ingekerfd lichaam blauwe ziel
            ze toont zich wervelwind op het hoogtepunt van de zomer
            licht ontploft de golf in het gezicht van de hemel
 
Tengour heeft zich ontwikkeld tot een krachtige visionaire stem in de poëzie van de Maghreb, het noordwestelijke deel van Afrika. Tengour speelt met de verbeelding en sleurt de lezer mee in zijn adembenemende poëzie over postkolonialisme, nomadisme en identiteit. Niet voor niets wordt hij ook wel ‘poète de la transe’ genoemd. Tengour weet zijn zinnen die vaak de kracht en de beperkingen van de taal bezingen, als een landschap neer te schrijven. Zinnen liggen er als wegen en bouwwerken bij. Het maakt zijn gedichten tot een gezicht op zijn geboortestad Mostaganem, of tot de verbeelding van andere werkelijke of juist verzonnen steden.