Knut Ødegård

Religie en geloof spelen in Ødegårds werk een wezenlijke rol. Gedichttitels als ‘God’s adem’, ‘Yaweh’, ‘Theologiestudent’ en ‘Judas Iscariot’ laten dat al duidelijk zien. Opvallend bij Ødegård is het samengaan van het religieuze met het duistere of het banale. Zijn poëzie kan zeer donker en grimmig zijn. In de cyclus ‘Missa’, dat de structuur volgt van het ‘War Requiem’ van de Britse componist Benjamin Britten, is bijvoorbeeld een deel gewijd aan Koning Uzziah die ten prooi viel aan de lepra. De manifestatie van die ziekte wordt door Ødegård beeldend en alles behalve verbloemend beschreven.

In een ander gedicht getiteld “Zuiplappen en malloten” komt gekke Lundli op het idee een groot kruis door de stad Molde te dragen. Wanneer de zuiplappen Konrad en Adolf besluiten hem te volgen, ontstaat er een bizarre processie die door de dominee uiteindelijk gemaand wordt huiswaarts te keren, maar de beelden blijven bij en keren ’s nachts terug in de dromen van de bewoners:
 
Schoonheid en het afschuwelijke zijn bij Ødegård vaak niet ver van elkaar verwijderd. In het liefdesgedicht “Dit alles” meldden zich al in de tweede regel de kraaien die een van de twee geliefden komen halen, een van de twee:
Of de liefde nu een mens of het opperwezen geldt, bij Ødegård is ze niet blind. Heel precies worden de details beschreven, hoe gruwelijk ze ook mogen zijn. Juist de erkenning van al het ellendige, van geweld, verraad, verrotting, geeft het geloof meer kracht en overtuiging. Het lelijke en akelige hoeven niet te worden weggemoffeld, juist niet. De kern van Ødegårds poëzie lijkt te zijn dat geloof vooral acceptatie is. Gods belofte staat, maar ze behelst geen eeuwigdurende rozengeur en maneschijn: