Risto Oikarinen

Dat paradijs heeft hij ingeruild voor Helsinki, waar hij saxofoon ging studeren. Ondanks zijn liefde voor de muziek – hij speelt nog steeds in een band – voelde hij zich niet op zijn plaats op het conservatorium, dat hij te zeer als een keurslijf, een muziekfabriek ging ervaren. In navolging van zijn ouders, die allebei dominee zijn, koos hij voor de studie theologie, maar, zegt hij: “Dominee word ik niet. Schrijven komt voor mij op de eerste plaats. En free jazz.” In de muziek en de poëzie vindt hij de vrijheid om zich te uiten. Lang werd hij gekweld door de gedachte dat hij moest kiezen tussen beide. Maar in het schrijven komt voor hem alles samen en kan hij zijn drie grote liefdes, poëzie, muziek en theologie verenigen. Hij vergelijkt het schrijven van een gedicht met het bouwen van een instrument uit woorden. “In mijn onderbewuste brandt een gedachte, die zich verbreedt en pas als ik er afstand van neem, begint die te klinken.” Hij heeft een voorkeur voor het prozagedicht, “de kwadratuur van de cirkel”, zoals hij het noemt. Ook in zijn tweede bundel, Katumusharjoituksia (Oefeningen in berouw, 2008) waaruit deze gedichten komen, kiest hij hiervoor. In de thematiek komt zijn derde liefde duidelijk naar voren. God, klooster, novice, abt, monnik, engelen, gebedenboek, vergiffenis en berouw kleuren de gedichten die desondanks het aardse niet ontstijgen: “Je zegt te verlangen naar die andere, onzichtbare werkelijkheid. Ik ben hier.” Risto Oikarinen was te gast op het 39e Poetry International Festival in 2008. Deze tekst werd ter gelegenheid van dat optreden geschreven.